Oto w jaki sposób masowa legalna imigracja przeradza się w nielegalną - Konfederacja

Zdjęcie: Straż Graniczna

Oto w jaki sposób masowa legalna imigracja przeradza się w nielegalną

Krzysztof Mulawa, poseł

Straż Graniczna od początku roku przeprowadziła 3 850 kontroli, podczas których wykryła 1 500 przypadków naruszenia prawa przez cudzoziemców.

Najczęstsze powody to przekroczenie czasu obowiązywania wizy, nielegalna praca, ignorowanie decyzji o wyjeździe. Właśnie w ten sposób masowa legalna imigracja przeradza się w tą nielegalną. Pół biedy, jeśli takie rzeczy wychodzą podczas kontroli. Niestety, często dopiero po popełnieniu przestępstwa.

Bez skutecznego nadzoru legalność staje się fikcją.

Skomentuj

Inwestujemy w „wiatraki” zamiast w energię geotermalną i geotermiczną

Rozwiń wpis...
Marek Tucholski,

W Geretsried w Niemczech już w tym roku startuje pierwszy komercyjny projekt Eavor, który wykorzystuje suchą, gorącą skałę do produkcji ciepła i prądu.

Niemcy robią to, o czym w Polsce możemy tylko pisać przy obojętności większości polityków, państwowych spółek energetycznych czy „ekspertów”. Do tego za Odrą upraszczającą też procedury inwestycyjne.

W USA z kolei trwa już wdrażanie tej technologii na masową skalę. Wierci się setki otworów do wykorzystania energii skał w produkcji prądu. W planach są odwierty o głębokości 10, a nawet do 20 kilometrów.

Potencjał jest gigantyczny. Nawet Międzynarodowa Agencja Energii uważa, że przełomowe odkrycia technologiczne uwalniają ogromny potencjał energii geotermalnej. Teraz, gdy firmy wiercą głębiej, prawie każdy kraj ma potencjał, aby wytwarzać w ten sposób ciepło i energię elektryczną.

Niestety, w Polsce wciąż wolimy przeznaczyć setki miliardów złotych (ponad 400) na same tylko wiatraki na Bałtyku, na czym zarobią głównie zagraniczne koncerny, które będą produkować prąd w zależności od pogody, drogo i jedynie przez 25 lat, zamiast zainwestować w pełni sterowalne i wydajne źródło energii, jakim jest energia geotermalna i geotermiczna pozyskiwana na miejscu.

Zwiń wpis

Skomentuj

Proponowane przez MEN zmiany do kosza, a Barbara Nowacka do dymisji

Rozwiń wpis...
Grzegorz Płaczek, przewodniczący Klubu Poselskiego Konfederacji

Ręce precz od młodych Polaków! Pani minister Barbara Nowacka powinna podać się do dymisji za gniot prawny, który MEN właśnie zaproponowało. Chodzi o rewolucyjne zmiany w edukacji, które mają wejść do szkół już za rok. W skrócie, zmiany mają dotyczyć:
1. definicji podstawy programowej,
2. wprowadzenia „Profilu absolwenta” jako dokumentu nadrzędnego w polskich szkołach,
3. rozszerzenia zadań Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji (FRSE).

Zmiany są po prostu idiotyczne i groźne, ale… po kolei:
Ad. 1
Projekt przewiduje odejście w szkołach od modelu kształcenia, który dotychczas opierał się na “celach kształcenia” na rzecz nowej koncepcji opartej o wymagania dotyczące “doświadczeń edukacyjnych”. Dla niewtajemniczonych zapis brzmi mało groźnie, jednak zmiana ta: utrudni nadzór pedagogiczny i kontrolę jakości kształcenia, rozmyje standardy egzaminacyjne oraz utrudni szkołom budowanie tożsamości państwowej. Pojęcie „doświadczenie edukacyjne” jest nieostre, nieumocowane w systemie prawnym i nieprzydatne jako mierzalne kryterium oceny dydaktycznej. Proponowane zmiany doprowadzą do chaosu programowego! Absurd!

Ad.2
Nowa konstrukcja podstawy programowej oparta będzie na dokumencie pt. „Profil absolwenta i absolwentki. Droga do zmian w edukacji”. Problem w tym, że dokument ten nie posiada rangi aktu normatywnego (nie jest ustawą, rozporządzeniem ani uchwałą Rady Ministrów) i nie został uchwalony w żadnym trybie legislacyjnym. Ponadto dokument ten nie przeszedł procesu walidacji środowiskowej, a jego wykorzystanie (jako punktu odniesienia dla projektowania aktów prawnych) tworzy precedens niekontrolowanego wpływu dokumentów eksperckich na polski system oświaty. Istnieje realne ryzyko pojawienia się ideologicznego lobbingu w polskich szkołach! A wszystko wskazuje na to, że… właśnie o to chodzi. Bruksela z pewnością podskakuje z radości.

Ad.3
Projekt zakłada, że minister edukacji będzie mógł zlecać Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji wszelkie zadania w zakresie oświaty i wychowania – bez jakichkolwiek ograniczeń przedmiotowych, zakresowych i proceduralnych. Taka zmiana narusza zasadę przejrzystości działania administracji i tworzy przestrzeń dla niekontrolowanego outsourcingu zadań publicznych bez wymogu opiniowania! A co najgorsze – przenosi kompetencje państwowe na fundację, która nie podlega ani kontroli parlamentarnej, ani społecznej! Fundacja mimo, że jest fundacją Skarbu Państwa, nie jest organem administracji rządowej! Ktoś ten aspekt w MEN ogarnia? Rozszerzenie kompetencji ministra oświaty do powierzania zadań fundacji bez ograniczenia zakresu, określenia procedury, wskazania form nadzoru, stanowi przekroczenie granic delegacji ustawowej i może naruszać zasadę demokratycznej kontroli nad wykonywaniem zadań publicznych!

Pani minister – czy leci z nami pilot?
Miejscem dla proponowanych przez MEN zmian jest… KOSZ. Co za niszczenie własnego państwa.

Zwiń wpis

Skomentuj

W Ameryce trwa kontr-rewolucja klimatyczna. W Unii milczą na ten temat

Rozwiń wpis...
Krzysztof Bosak, wicemarszałek Sejmu, w odpowiedzi na komentarz Tomasza Wróblewskiego nt. “dziwnej ciszy” jaka “zapanowała w Polsce i w Europie w kwestii kontr-rewolucji klimatycznej w Ameryce”

Mnie ta cisza nie dziwi. Centrolewica w ogóle nie ma zamiaru z tym dyskutować. Wiedzą że są skazani na dyktat Brukseli i utrwalanie agendy klimatyzmu.

Z kolei dla PiS to jest także wyjątkowo niewygodne, bo całkowicie podważa ich narrację o tym, że klimatyzm był bezalternatywny i że musieli izolować od administracji prawicę i wchodzić w utrwalanie i wdrażanie brukselskiego klimatyzmu rękami technokratów w typie Kurtyki itp., a społeczeństwo izolować od wiedzy o zobowiązaniach, które rząd brał na Polskę.

Dla nas, dla Konfederacji, to co robi rząd w USA jest i będzie praktyczny przykład jak prowadzić alternatywną politykę energetyczną i przemysłową, bez lewicowych złudzeń i utopijnych koncepcji.

Pytanie które będzie stało przed Polakami to jak wywikłać się z przymusu Unii Europejskiej w tej kwestii? Czy bez opuszczenia Unii Europejskiej jest to możliwe? Obawiam się że nie.

Tak więc wydaje się, że jesteśmy skazani albo na koszty klimatycznej utopii, albo na ryzyka redefinicji naszych relacji z Unią Europejską. I to jest kłopotliwa alternatywa, która wszystkich rozumiejących sytuację komentatorów odstrasza od zabierania głosu.

Biznes i społeczeństwo chcą Unii Europejskiej, ale nie chcą treści polityki Unii Europejskiej i jej przymusu. Kwadratura koła.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (1)

PiS kłamie, że nie popierał i nie akceptował polityki klimatycznej Unii

Rozwiń wpis...
Anna Bryłka, poseł do Parlamentu Europejskiego, w odpowiedzi na tlita b. minister klimatu i środowiska w rządzie PiS w którym twierdzi, że “Rząd Zjednoczonej Prawicy był konsekwentnie, od początku, przeciw Zielonemu Ładowi”.

Kłamstwo! Premier Morawiecki zgodził się na unijnych szczytach w 2019 i 2020, aby przyjąć ambitniejsze cele polityki klimatycznej UE i dać Komisji mandat, by ten polityczny kierunek przekuć na konkretne akty prawne.

Samo odnotowanie braku osiągnięcia neutralności klimatycznej do 2050 r., nie oznaczało bowiem wyłączenia Polski z przepisów prawa!! Wiadomo też było, że dalej wszystko będzie głosowane kwalifikowaną większością.

Naprawdę ktoś jest zaskoczony?! Narracja PiS-u ws. Europejskiego Zielonego Ładu zmieniła się dopiero w momencie dojścia do świadomości ile to będzie kosztowało zwykłych Polaków i kiedy rozpoczęto wprowadzanie w życie.

Nie jest też prawdą, że rząd PiS-u zawsze głosował przeciw unijnej polityce klimatycznej, poniżej glosowanie z 2021 roku ws. wdrażania strategii klimatycznych w rolnictwie, jak głosuje Polska? Za. Lepiej przyznać się do błędu i wyciągnąć wnioski.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (4)

USA uznały zmiany klimatu za nieszkodliwe?! Koniec klimatyzmu?

Rozwiń wpis...
Paweł Usiądek, członek Rady Liderów Konfederacji

Agencja Ochrony Środowiska (EPA) ogłosiła wycofanie się z formalnego uznania, że zmiany klimatu stanowią zagrożenie dla zdrowia publicznego oraz że spaliny samochodowe są jednym z głównych ich źródeł. To fundamentalna zmiana w polityce środowiskowej USA – dotychczasowe ustalenia stanowiły podstawę dla większości regulacji klimatycznych wprowadzanych na mocy ustawy o czystym powietrzu.

Szef EPA Lee Zeldin ogłosił propozycję wycofania się z przepisów ograniczających m.in. emisję gazów cieplarnianych i spalin, podczas ceremonii w salonie sprzedaży ciężarówek w Indianapolis. Jak zapowiedział, jeśli zostanie przyjęta, będzie to „największa akcja deregulacyjna w historii Stanów Zjednoczonych”. Zeldin argumentuje, że dotychczasowe przepisy szkodziły amerykańskiemu przemysłowi, ograniczały wybór pojazdów i podnosiły ceny.

Decyzja została ostro skrytykowana przez klimatystów, ale przeciętny człowiek może odetchnąć z ulgą. Obyśmy i my w Europie dożyli czasów, kiedy klimatyzm odejdzie do lamusa!

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (2)

Konfederacja nie przystąpi nigdy do koalicji akceptującej masową imigrację

Rozwiń wpis...
Łukasz Kolada, Kierownik działu analiz prawnych Konfederacji w Sejmie

To że partia Jarosława Kaczyńskiego nie umieściła w swojej, POWAŻNEJ jak sam PIS twierdzi, deklaracji punktu o zatrzymaniu MASOWEJ IMIGRACJI, która jest przede wszystkim imigracją LEGALNĄ, potwierdza populizm i prawdziwe intencje, za którymi stoi próba przyklejenia sobie przed opinią publiczną orderu na to, kto tak naprawdę jest prawdziwym patriotą.

Ostatnio słyszeliśmy o bestialskim morderstwie w Toruniu, za które jest odpowiedzialny LEGALNY imigrant. TAK, imigracja zarobkowa w takich liczbach, jaką mamy teraz jest zła. LEGALNI imigranci też są niebezpieczni i potwierdzają to kolejne nowe przypadki, o których słyszymy praktycznie w każdym tygodniu z różnych miast Polski.

PIS cynicznie i świadomie nie ujął tego w deklaracji ze względu na to, że chce kontynuować agendę sprowadzania do Polski imigrantów pod płaszczykiem LEGALNEJ imigracji. Nie z nami te numery!

Poniżej liczby zezwoleń na pracę imigrantów wydawanych w latach rządów PIS:
2016 – 235,6 tys.
2017 – 235,6 tys.
2018 – 328,8 tys.
2019 – 444,7 tys.
2020 – 406,5 tys.
2021 – 504,2 tys.
2022 – 466,7 tys.
2023 – 320,6 tys.

Od razu odrzucam argumenty o tym, że Polacy też popełniają przestępstwa. Popełniają, ale nie w takiej skali jak ludzie przyjeżdżający do nas z Bliskiego Wschodu, Afryki i Azji. To są czyste dane, które wynikają niestety z ich kultury, w których gwałty i zabójstwa są na porządku dziennym w przeciwieństwie do naszej cywilizacji, która została ukształtowana przez etykę katolicką.

Niech się uderzą w pierś i przeproszą Polaków za zbrodnie popełniane przez imigrantów, których oni wpuścili do Polski, a te śmieszne deklaracje mogą sobie wyrzucić do kosza!

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (7)

Na imigracji tracimy także gospodarczo. Tak to wygląda na Zachodzie

Rozwiń wpis...
Marek Tucholski

Imigranci w krajach Europy Zachodniej mniej dokładają się do wspólnego budżetu, niż z niego pobierają. Pada więc kolejny mit i ostatni względnie racjonalny argument za masową imigracją.

Analiza wpływu imigrantów na ekonomię krajów Europy Zachodniej na przykładzie Wielkiej Brytanii, Danii, Niemiec i Francji dostarcza argumentów przeciw imigracji zarobkowej.

WIELKA BRYTANIA

Rynek pracy
Według analizy brytyjskiego resortu spraw wewnętrznych z marca 2014 roku “Impacts of migration on UK native employment: An analytical review of the evidence” da się zauważyć statystycznie istotny spadek stopy zatrudnienia rodowitych Brytyjczyków wraz ze wzrostem odsetka imigrantów (najsilniej dla pracowników o niższych kwalifikacjach). Również “Migration Advisory Committee (MAC, 2012) analizując dane 1995–2010 zaobserwował negatywną zależność między napływem migrantów a zatrudnieniem miejscowych. Oszacowano, że dodatkowe 100 imigrantów spoza UE korelowało z ubytkiem ok. 23 miejsc pracy zajmowanych przez miejscowych. Wpływ ten był szczególnie widoczny w czasie wysokiej imigracji i słabszej koniunktury gospodarczej.

Płace
Jeśli chodzi o płace, to występuje niewielki lub średni wpływ imigracji na wynagrodzenia, przy czym negatywny efekt koncentruje się na sektorach nisko płatnych. Badanie Banku Anglii (Nickell & Saleheen, 2015) wykazało spadek przeciętnej płacy Brytyjczyków wraz ze wzrostem odsetka imigrantów. Szczególnie w sektorach zatrudniających niewykwalifikowanych pracowników odnotowano, że wzrost udziału imigrantów o 10 pkt proc. wiązał się ze spadkiem płac o ok. 2%. Innymi słowy, napływ taniej siły roboczej hamował wzrost wynagrodzeń wśród najmniej zarabiających prowadząc do pogłębienia różnic w zarobkach. Potwierdza to np. ostrzeżenie prezesa Banku Anglii M. Carneya z 2015 roku, że duży napływ pracowników z zagranicy „studzi” dynamikę płac w UK. Jednocześnie nie odnotowano bezpośrednich dowodów na negatywny wpływ imigracji na płace średnio i wysoko wykwalifikowanych. W tych grupach wpływ jest neutralny lub pozytywny, ponieważ imigranci często uzupełniają braki kwalifikacyjne.

Wydatki socjalne i wpływy do budżetu
Tu badania wskazują na podział w skutkach między imigrantami z Europy, zwłaszcza z EOG, a spoza Europy (głównie z Azji i Afryki).

Badania z UCL (Dustmann i Frattini, 2014) wskazały, że imigranci z Europejskiego Obszaru Gospodarczego wpłacali do budżetu więcej, niż pobierali – łącznie o ok. £4,4 mld netto w latach 1995–2011. Imigranci spoza Europy stanowili obciążenie. W tym samym okresie 1995–2011 imigracja spoza EOG wygenerowała aż £118 mld więcej wydatków publicznych niż wpływów. Potwierdzają to dane roczne. Tylko w roku budżetowym 2014/15 imigranci spoza UE pozyskali z budżetu ok. £15–16 mld więcej niż do niego wpłacili, podczas gdy imigranci z UE mieli bilans bliski zeru (The Fiscal Impact of Immigration in the UK, 24 Października 2024 – The Migration Observatory). Z tego wynika, że całkowity wpływ imigracji na budżet UK był negatywny.

Komisja Izby Lordów ds. ekonomicznych w 2008 roku podkreślała, że rząd nie powinien oceniać wpływu imigracji na podstawie wzrostu całkowitego PKB napędzanego samym wzrostem ludności, lecz na podstawie PKB per capita. W efekcie ściągając miliony imigrantów, którzy nie będą pracować lub będą pracować nieefektywnie uzyskamy wzrost PKB spowodowany ich konsumpcją, ale jednocześnie nie przełoży się to na wzrost zamożności ogółu społeczeństwa, a może wręcz doprowadzić do jego zubożenia.

Wzrost PKB i produktywność
Brytyjskie Biuro Odpowiedzialności Budżetowej w analizie z marca 2024 roku (Net migration forecast and its impact on the economy) symulowało scenariusze migracyjne. Według prognoz dodatkowa imigracja rzędu +1 mln osób do 2028 roku zwiększyłaby poziom łącznego PKB o ok. +1,5–2,2%, ale PKB na osobę pozostałby praktycznie bez zmian (a przy braku dostosowania inwestycji na jednego pracownika mógłby nawet spaść o 0,4%!).

Przeciętny standard życia nie rósłby dzięki imigracji. Żeby tak się stało imigranci musieliby być znacząco bardziej produktywni lub aktywni zawodowo od przeciętnej. Biuro Odpowiedzialności Budżetowej wskazuje, że efekt imigracji na poziom życia zależy od struktury przybyszów. Młodzi, wysoko wykwalifikowani i od razu zatrudnieni imigranci mogą wnosić pozytywny wkład w produktywność, natomiast imigranci nisko opłacani mają ujemny wpływ fiskalny w ujęciu cyklu życia (płacą mniej podatków niż kosztują świadczeń).

DANIA

Rynek pracy
Duńskie statystyki wskazują na znacznie niższą aktywność zawodową imigrantów, zwłaszcza spoza Zachodu, w porównaniu z rodowitymi Duńczykami. Według raportu International migration – Denmark report to OECD, October 2019, imigranci w wieku 16–64 lata spoza UE byli aktywni zawodowo tylko w 52%, a rodowici Duńczycy w 80%. Luka wynosiła aż 28 pkt proc.!

Ogółem tzw. luka zatrudnienia między imigrantami a miejscowymi należy w Danii do najwyższych w Europie. Rząd Danii podejmował kroki zaradcze. W 2021 roku premier M. Frederiksen wprowadziła program obligujący niektórych migrantów do podjęcia 37-godzinnej pracy tygodniowo w zamian za świadczenia, argumentując, że „zbyt wiele (zwł. niektórych grup) imigrantów nie pracuje, mimo zapotrzebowania na rynku”. Niska aktywność zawodowa imigrantów oznacza, że imigracja nie rozwiązuje problemów niedoboru siły roboczej, a wręcz utrzymuje trwałą grupę osób zależnych od świadczeń. Wprawdzie ostatnie lata przyniosły pewną poprawę (np. od 2019 r. wzrosła stopa zatrudnienia imigrantów spoza Zachodu, a wypłaty zasiłków dla tej grupy spadły o 1/3) jednak luka wciąż jest duża.

Płace
Duński rynek pracy cechuje się silnymi układami zbiorowymi i płacą minimalną, co dotąd ograniczało zjawisko dumpingu płacowego przez imigrantów. Badania nie wskazują na istotny spadek płac Duńczyków z powodu imigracji. Częściowo może być to spowodowane tym, że w Danii stosunkowo niewielu imigrantów podejmuje legalną pracę niskopłatną. Większość przybyszów to albo wykwalifikowani specjaliści z Zachodu, albo uchodźcy poza rynkiem pracy. Jeśli już, imigranci zajmują wakaty, na które brakuje chętnych miejscowych (np. prace sezonowe). Dlatego wpływ na płace jest znikomy. OECD odnotowała, że napływ imigrantów nie obniżył wynagrodzeń rodowitych pracowników w Danii w statystycznie istotnym stopniu (w przeciwieństwie do innych krajów UE w niektórych przypadkach). W debacie publicznej pojawiały się jednak obawy, że imigranci mogą konkurować o proste stanowiska i wywierać presję na obniżkę płac minimalnych, stąd postulaty ograniczenia świadczeń dla nowo przybyłych, aby zmotywować ich do podejmowania pracy. Podsumowując, w Danii do tej pory imigracja nie obniżyła istotnie stawek płac, ale nie stała się też katalizatorem ich wzrostu.

Wydatki socjalne
Dużym wyzwaniem dla Danii jest wysoki koszt utrzymania imigrantów nieaktywnych zawodowo. Badanie instytutu VIVE (Hansen, Schultz-Nielsen & Tranæs, 2017), wykazało, że imigranci z krajów zachodnich mają pozytywny wpływ fiskalny, natomiast imigranci z krajów poza Zachodem generują znaczne obciążenie finansów publicznych. Niski wskaźnik zatrudnienia oraz relatywnie wcześniejsze przechodzenie na emeryturę w połączeniu z rozbudowanymi świadczeniami socjalnymi powodują, że ta grupa imigrantów konsumuje więcej środków publicznych, niż wnosi.

Duńskie Ministerstwo Finansów oszacowało nawet, że utrzymanie obecnej struktury imigracji spoza Zachodu będzie kosztować państwo ok. 33 mld DKK rocznie (ok. 4,4 mld EUR) aż do roku 2100.

Dochody podatkowe generowane przez imigrantów i ich dzieci pokryją jedynie część wydatków publicznych na ich świadczenia, pozostawiając stały deficyt. Dane te odzwierciedlają między innymi fakt, że imigranci częściej pobierają zasiłki: np. w 2018 r. cudzoziemcy stanowili ok. 8% ludności Danii, ale aż 15% ogółu beneficjentów zasiłków dla bezrobotnych i świadczeń socjalnych.

Wzrost PKB i produktywność
Badania wskazują że struktura imigracji obniża średnią wydajność pracy. Wielu imigrantów pochodzi z krajów rozwijających się, ma niższe kwalifikacje i trafia do prostych prac lub pozostaje bez pracy. OECD zauważa, że w Danii imigranci mają znacznie niższy dochód i produktywność niż rodzimi pracownicy – OECD (Reviews of Migrant Education (Deborah Nusche, Gregory Wurzburg and Breda Naughton). Niska partycypacja zawodowa imigrantów przekłada się też na niższe PKB na mieszkańca niż potencjalne według szacunków rządowych, gdyby wskaźniki zatrudnienia imigrantów dorównały Duńczykom, PKB Danii mógłby być o ok. 1–2% wyższy, a wydajność pracy by wzrosła. Zyski z imigracji dla wzrostu gospodarczego ujawniają się głównie wtedy, gdy imigranci są młodzi i dobrze wykształceni (np. specjaliści z UE). Ta grupa faktycznie wspiera produktywność i innowacje. Jednak w duńskich warunkach liczebność takich imigrantów jest stosunkowo mała, zaś imigranci humanitarni i łączeni rodzin nie zwiększają produktywności. Stąd w debacie w Danii podkreśla się, że imigracja nie jest panaceum na starzenie się społeczeństwa! Ich wpływ na PKB per capita pozostaje negatywny lub zerowy.

NIEMCY

Rynek pracy
W latach 1975–1997 napływ imigrantów nie zwiększył bezrobocia Niemców ani nie pogorszył ich szans na zatrudnienie. jednak 10-proc. wzrost udziału cudzoziemców w sile roboczej obniżał płace rodzimych pracowników. Co prawda tylko o <1%, ale też nie przyczynił się do ich wzrostu. Napływ imigrantów nie wpływał też istotnie na stopę bezrobocia (Wage and Employment Effects of Immigration to Germany: Evidence from a Skill Group Approach Holger Bonin DISCUSSION PAPER SERIES Forschungsinstitut zur Zukunft der Arbeit Institute for the Study of Labor December 2005).

Podobnie jak w Wielkiej Brytanii w grupach najsłabiej wykwalifikowanych oraz wśród starszych pracowników odnotowano nieco silniejszą konkurencję ze strony imigrantów. Tam efekt płacowy był nieco większy, choć nadal umiarkowany. Pamiętać trzeba jednak, że mowa o imigracji z innych niż obecnie kierunków, bo gównie z Europy.

W ostatniej dekadzie duży napływ imigrantów (szczególnie w latach 2015–2016) zwiększył bezrobocie i obciążenie systemu pomocy. Wielu nowo przybyłych pozostawało na zasiłkach w oczekiwaniu na azyl i kursy integracyjne. Do 2018 r. stopniowo integrowano ich na rynku, lecz z niezadowalającym skutkiem. Instytut IAB raportował, że w 2019 roku zatrudnienie znalazło około połowy uchodźców, którzy przybyli w 2015 roku, reszta pozostawała bez pracy lub na kursach.

Okazuje się, że imigracja ostatnich lat nie rozwiązała niedoborów siły roboczej w Niemczech. Wręcz wielu pracodawców wskazywało, że braki kwalifikacji i bariery językowe u uchodźców utrudniają ich zatrudnienie na wakatach. Przykładowo, ankieta Instytutu Ifo z 2015 roku wykazała, że ponad 40% firm przemysłowych oceniało syryjskich i irackich uchodźców jako nadających się jedynie do prac niewykwalifikowanych. W budownictwie i handlu odsetek ten też był wysoki i sięgał kilkudziesięciu procent. To oznacza, że imigranci częściej konkurują o proste miejsca pracy, wywierając presję na ich obsadzenie, co znów uderza najbardziej w miejscowych o niższych kwalifikacjach i niższych zarobkach.

Płace
Z badań wynika, że w Niemczech imigracja miała umiarkowany wpływ na poziom płac, a jeśli już, to, podobnie jak w Wielkiej Brytanii, skoncentrowany na dolnym segmencie rynku. Płace wykwalifikowanych Niemców nie zostały uszczuplone przez imigrantów, natomiast wśród prac niewymagających kwalifikacji wystąpiła pewna presja zniżkowa. Jeszcze przed 2015 rokiem zauważono, że napływ imigrantów z nowych krajów UE nie spowodował załamania płac, ale utrzymał je na niskim poziomie w branżach jak logistyka czy usługi sprzątające. Międzynarodowy Fundusz Walutowy (2019) analizując spowolnienie wzrostu płac w Niemczech wskazał, że imigracja przyczyniła się w pewnym stopniu do tego zjawiska, ale ważniejsze były czynniki instytucjonalne i umiarkowane oczekiwania inflacyjne (International Monetary Fund – Immigration and Wage Dynamics in Germany December 2019). Oznacza to, że imigracja nie „poprawiła” płac rodzimych pracowników, ale też ich dramatycznie nie obniżyła. Wyjątkiem mogły być lokalne rynki o bardzo dużym napływie taniej siły roboczej. Sumarycznie jednak efekt imigracji na rozkład płac w Niemczech był słabszy niż np. w USA czy Wielkiej Brytanii, co przypisuje się między innymi mechanizmom ochronnym i komplementarności wielu imigrantów, zwłaszcza tych napływających przed 2014 rokiem.

Wydatki socjalne
Tutaj ujawniają się najbardziej krytyczne dane podważające tezę o ekonomicznych korzyściach imigracji. Imigranci w Niemczech są nadreprezentowani w systemie świadczeń socjalnych. Według Federalnej Agencji Pracy, z 5,8 mln beneficjentów podstawowego zabezpieczenia (dawniej Hartz IV) w 2018 roku aż 35% stanowili obcokrajowcy podczas gdy w 2007 roku było to 18% (Ausländeranteil unter Hartz-IV-Empfängern gestiegen 27.12.2019). Ta zmiana wynika głównie z napływu uchodźców po 2015 roku. Przykładowo około 600 tys. syryjskich migrantów pobierało w 2018 roku zasiłki. W tymże 2018 roku wydatki na świadczenia dla cudzoziemców wyniosły 12,9 mld euro, podczas gdy dla obywateli niemieckich 22,7 mld euro (Ausländeranteil unter Hartz-IV-Empfängern gestiegen 27.12.2019). Oznacza to, że przeciętny imigrant korzystający z opieki otrzymywał porównywalne kwoty co obywatel, ale imigrantów-korzystających jest nieproporcjonalnie wielu względem ich udziału w populacji. Instytut Ifo pod kierunkiem prof. H.-W. Sinna oszacował w 2014 roku, że uśredniony bilans fiskalny jednego migranta w Niemczech jest ujemny i wynosi -1 800 euro rocznie, a było to jeszcze przed falą uchodźców z 2015 i 2016 roku (Ifo-Chef nennt Migration Verlustgeschäft für Deutschland 29.12.2014). Oznacza to, iż statystyczny imigrant uwzględniając też dzieci i seniorów otrzymuje więcej z budżetu państwa niż do niego wnosi. Co istotne, ujemny wkład dotyczy głównie imigrantów spoza UE. Podobnie jak w Wielkiej Brytanii migranci wewnątrzunijni z krajów bogatszych bywają płatnikami netto. Po kryzysie migracyjnym 2015 roku rząd RFN wydawał rocznie 20–22 mld euro na zakwaterowanie, wyżywienie, kursy językowe, edukację i zasiłki dla uchodźców (Ifo-Institut schätzt Kosten für Flüchtlinge auf 21 Milliarden Euro – Der Spiegel). Szacunki Rady Doradców Gospodarczych RFN wskazywały bezpośrednie dodatkowe wydatki związane z uchodźcami rzędu 0,3–0,4% PKB w latach 2016–2017 (Influx of refugees: Integration as a key challenge, 12.2016).

Wzrost PKB i produktywność
Imigracja zwiększa podaż pracy w Niemczech, co podbija ogólny PKB. Jednak PKB per capita rośnie nieznacznie lub wcale, jeśli imigranci mają przeciętnie niższą produktywność niż miejscowi. W przypadku Niemiec występuje duży rozdźwięk między wysoko wykwalifikowanymi specjalistami z UE czy Indii a słabo wykształconymi uchodźcami z Bliskiego Wschodu. Ta druga grupa zaniża średnią produktywność (mierzoną np. wartością dodaną na pracownika), zwłaszcza dopóki nie przejdzie pełnej integracji i edukacji. Analitycy IAB (Institut für Arbeitsmarkt- und Berufsforschung) oceniali, że do 2025 roku napływ uchodźców może obniżyć wydajność pracy w Niemczech, ponieważ wielu z nich podejmuje pracę poniżej swoich kwalifikacji lub w zawodach o niskiej produktywności. Dopiero ich drugie pokolenie – jeśli zostanie dobrze wykształcone w Niemczech – może podwyższyć produktywność. Ponadto, nie wszyscy imigranci pozostają w Niemczech na stałe – rotacja pracowników z UE sprawia, że nie budują oni długoterminowo kapitału ludzkiego w gospodarce niemieckiej na taką skalę, jak rodzimi pracownicy.

Podsumowując: imigracja w Niemczech zwiększa PKB głównie przez efekt ilościowy (więcej ludzi), natomiast nie powoduje istotnego wzrostu PKB na osobę, a w przypadku masowego napływu uchodźców może wręcz obniżyć statystyczną produktywność, jeśli integracja na rynku pracy przebiega powoli.

FRANCJA

Rynek pracy
We Francji badania potwierdzają niewielki wpływ imigracji na średnią stopę bezrobocia czy płace rodowitych Francuzów, ale jednocześnie wskazują na istotne problemy strukturalne związane z zatrudnialnością samych imigrantów. France Stratégie (2016), rządowy think-tank, dokonując przeglądu literatury stwierdził, że 1% wzrost udziału imigrantów w sile roboczej ma bardzo mały wpływ na stopy bezrobocia i płace miejscowych. Rynek pracy zaadaptował większość napływu.

Ze względu na sztywności płacowe we Francji (płaca minimalna, układy zbiorowe), ewentualny wpływ imigracji przejawiał się bardziej w poziomie zatrudnienia niż w płacach (L’immigration en France, quelles réactions des salaires et de l’emploi ?, wrzesień 2014). Badania wskazują, że firmy chętniej zatrudniają imigrantów na gorszych warunkach zamiast ciąć płace, co może oznaczać subtelne wypieranie niektórych miejscowych z rynku. Część mniej wykwalifikowanych Francuzów mogła zostać wypchnięta na bezrobocie lub bierność, gdy pracodawcy obsadzili stanowiska imigrantami gotowymi pracować za minimalną płacę i w mniej atrakcyjnych warunkach (L’immigration en France, quelles réactions des salaires et de l’emploi ?, wrzesień 2014).

Oficjalne dane odsłaniają też inny, ale spodziewany problem. Imigranci we Francji mają jedną z najniższych stóp zatrudnienia w OECD. Tylko 62% z nich pracuje (dane 2023), podczas gdy wśród osób urodzonych we Francji wskaźnik ten wynosi 69,5% (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwca 2025). Różnica nie jest tak drastyczna jak w Danii, ale wciąż wyraźna. Tak niska aktywność zawodowa imigrantów (oraz ich dzieci) oznacza, że imigracja obniża ogólny wskaźnik zatrudnienia kraju. Analitycy Observatore de L’immigration & De La Demographion twierdzą, że gdyby imigranci i ich potomkowie pracowali tak często jak rdzenni Francuzi, to stopa zatrudnienia całego kraju byłaby o ok. 2–3 pkt proc. wyższa, co przekłada się na utracone 3,4% PKB i ok. 1,5 pkt proc. potencjalnych wpływów podatkowych rocznie. PKB W 2024 roku wyniosłoby więc 3015 mld euro zamiast 2917 mld euro, czyli o 98 mld euro więcej (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwca 2025).

Niższy niż Francuzów udział imigrantów na rynku pracy hamuje wzrost gospodarczy Francji zamiast niwelować problem niedoboru pracy, imigracja go w pewnym sensie nasila poprzez zwiększenie populacji biernej zawodowo.

Płace
We francuskich warunkach wpływ imigracji na płace jest słaby i zróżnicowany w zależności od kwalifikacji. Według badań CEPII (L’immigration en France, quelles réactions des salaires et de l’emploi ?, wrzesień 2014), napływ wysoko wykwalifikowanych imigrantów po 1990 roku nieco obniżył płace najwyżej wykwalifikowanych Francuzów (o ok. 1%), natomiast miał mały dodatni wpływ na płace słabiej wykwalifikowanych (+0,4%), którzy stali się relatywnie rzadsi na rynku. Zupełnie inaczej niż w Wielkiej Brytanii, Danii czy Niemczech. To wynik specyficzny dla Francji, gdzie wielu imigrantów to specjaliści lub osoby średnio wykwalifikowane (między innymi z Europy Wschodniej i Afryki frankofońskiej z wyższym wykształceniem), którzy konkurują z francuską klasą średnią o stanowiska w dużych miastach. Z kolei imigranci nisko wykwalifikowani częściej podejmują prace, których Francuzi nie chcą (sprzątanie, prace sezonowe), więc nie wywierają dużej presji na płace rodowitych niewykwalifikowanych. Niemniej jednak istnieją badania jak np. Observatoire de l’Immigration, 2022, sugerujące, że w regionach o wysokim bezrobociu napływ imigrantów może utrudniać wzrost płac poprzez zwiększenie rezerwuaru siły roboczej gotowej pracować za minimum socjalne. Ogólnie jednak analizy nie stwierdzają, by imigracja obniżyła wynagrodzenia przeciętnego Francuza. Raczej doszło do stłumienia wzrostu płac w niektórych branżach usług niskopłatnych poprzez wypełnienie luk kadrowych imigrantami, co zmniejszyło presję na podwyżki.

Wydatki socjalne i finanse publiczne
Tu podobnie jak we wcześniej omawianych krajach dane wskazują na ujemny bilans fiskalny imigracji we Francji. OECD oblicza tzw. ratio budżetowe imigrantów – relację dochodów publicznych dzięki imigrantom do wydatków publicznych na ich rzecz. Dla Francji wskaźnik ten wynosi tylko 86%, co oznacza, że imigranci generują o 14% mniej wpływów niż pochłaniają wydatków (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwca 2025). Słaby wynik to skutek zarówno niższych dochodów i podatków płaconych przez imigrantów (bo wielu z nich nie pracuje lub zarabia mało), jak i wyższych transferów socjalnych kierowanych do tej grupy. Przykładowo, poza systemem emerytalnym i ubezpieczeniem bezrobocia (świadczenia zależne od składek), przeciętny imigrant we Francji pobiera rocznie 2380 euro rozmaitych zasiłków, podczas gdy przeciętny mieszkaniec bez imigranckiego pochodzenia tylko 1200 euro. Imigranci z Afryki otrzymują średnio aż 3130 euro świadczeń rocznie. Nawet ich dzieci (drugie pokolenie) pobierają ok. dwa razy więcej niż przeciętny Francuz (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwca 2025). W pomocy żywnościowej imigranci stanowią 51% beneficjentów. W mieszkalnictwie społecznym 35% dorosłych imigrantów zajmuje lokale komunalne, wobec tylko 11% osób bez pochodzenia imigranckiego (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwiec 2025). Te dane obrazują znaczne obciążenie systemu opieki społecznej przez imigrantów. Rządowe raporty (np. Cours des Comptes) wskazują także, że nieproporcjonalnie dużo korzystają oni ze służby zdrowia w ramach pomocy medycznej państwa i wsparcia mieszkaniowego.

Sumarycznie imigracja netto kosztowała budżet Francji równowartość ok. 0,5% PKB rocznie w pierwszych dekadach XXI w. Choć młodzi, pracujący imigranci z UE mają pozytywny wkład, przeważają nad tym koszty związane z bezrobotnymi imigrantami spoza Europy oraz wydatki na integrację i pomoc socjalną. W efekcie można stwierdzić, że imigracja pogarsza stan finansów publicznych Francji. Aby sfinansować deficyt generowany przez imigrantów, państwo musi zwiększać podatki lub zadłużenie, co obciąża ludność rodzimą, której maleje ich dochód rozporządzalny (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwca 2025).

Wzrost PKB i produktywność
Szacuje się, że imigracja przyczyniła się do utrzymania wzrostu PKB Francji o kilka dziesiątych % rocznie, głównie przez konsumpcję i inwestycje mieszkaniowe, czyli znów głównie ze względu na wzrost liczby ludności. Jednak z drugiej strony, imigracja obniża wskaźniki na mieszkańca: produkcja per capita i produktywność rośnie wolniej, bo imigranci częściej zasilają sektory o niskiej wartości dodanej. Według Observatoire de l’Immigration (2025), imigracja we Francji nasila trzy bolączki gospodarki: niski ogólny wskaźnik zatrudnienia, stagnację produktywności pracy oraz deficyty handlowe. Ponieważ wielu imigrantów nie pracuje, całkowity PKB per capita jest niższy, niż mógłby być. Ponadto, niższa średnia kwalifikacja imigrantów obniża średni poziom produktywności i przenosi strukturę zatrudnienia w stronę prostych usług, a nie przemysłu high-tech. Wreszcie, finansowanie dodatkowych wydatków socjalnych związanych z imigracją poprzez podatki zmniejsza dochód rozporządzalny rodzin i może tłumić inwestycje przedsiębiorstw, gdy rosną obciążenia.

Imigracja we Francji nie rozwiązuje też problemu starzenia się społeczeństwa ani niedoboru kadr w przemyśle. Imigranci rzadziej pracują w sektorach eksportowych, za to wymagają subsydiowania, co pośrednio ogranicza konkurencyjność gospodarki (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwca 2025). Wprawdzie są korzyści mikroekonomiczne (firmy zyskują tańszą siłę roboczą w budownictwie, usługach komunalnych, rolnictwie), ale makroekonomicznie efekt jest taki, że imigracja nie zwiększyła wydajności ani dochodu per capita.

Podsumowanie

W czterech przeanalizowanych krajach znaleźć można liczne dowody, że imigracja nie zawsze poprawia kluczowe wskaźniki ekonomiczne, a bywa, że je pogarsza.

Wielka Brytania odnotowała presję na płace najsłabiej zarabiających i sygnały wypierania miejscowych z rynku przy słabszej koniunkturze, zaś jej korzyści fiskalne z imigracji są nierównomierne – pozytywne dla imigrantów z UE, negatywne dla tych spoza UE.

W Danii imigranci spoza Zachodu wykazują niski wskaźnik zatrudnienia i wysoki pobór świadczeń, co przekłada się na trwałe koszty dla budżetu i brak wzrostu wydajności.

Niemcy, mimo że gospodarczo wchłonęły wielu imigrantów bez większych wstrząsów płacowych, ponoszą miliardowe wydatki na integrację i socjal, a znaczna część imigrantów pozostaje poza rynkiem pracy, skutkując ujemnym wkładem fiskalnym.

We Francji imigracja pogłębia problem niskiego zatrudnienia i obciąża finanse publiczne, co objawia się w deficytowym bilansie budżetowym imigrantów (tylko 86% pokrycia kosztów wpływami) oraz braku pozytywnego wpływu na PKB per capita, co jest zresztą widoczne także w pozostałych analizowanych krajach.

Ta analiza podważa popularną tezę, jakoby imigracja automatycznie poprawiała sytuację gospodarczą kraju przyjmującego. Okazuje się, że wiele zależy od struktury imigrantów (kierunek pochodzenia, wiek, kwalifikacje, powód migracji) oraz specyfiki lokalnego rynku pracy. Korzyści ujawniają się głównie w przypadku imigracji wysoko wykwalifikowanej i dobrze zintegrowanej z krajów UE, natomiast masowa imigracja nisko wykwalifikowana spoza Europy, może wiązać się z kosztami ekonomicznymi w postaci niższych płac na dole rynku, wyższych wydatków socjalnych i spadku produktywności. Wnioski te pokazują bardziej złożony obraz wpływu imigracji, niż sugeruje prosty optymistyczny scenariusz.

P.S. W analizie nie zawarto oczywiście wszystkich czynników wpływających na wysokość kosztów ekonomicznych masowej imigracji. Należałoby doliczyć zwiększone wydatki na zapewnienie bezpieczeństwa w związku ze wzrostem przestępczości. Utratę zysków z powodu właśnie zaniku bezpieczeństwa (np. turystyka, mały biznes itp.). W samej Francji od 2010 roku zatrudnienie w branży ochroniarskiej wzrosło o 50 tys. miejsc pracy ze względu na rosnącą przestępczość imigrancką. To ludzie, którzy nie będą wytwarzać wartości dodanej dla gospodarki, a jedynie zajmą się ochroną tego, co zagrożone z powodu masowej imigracji.

Nie uwzględniono też skutków wzrostu kosztów nieruchomości. Wraz z napływem ludności rosną ceny mieszkań, a co za tym idzie koszy najmu dla miejscowych.

Z tego wynika, że ostateczny ekonomiczny bilans imigracji może wyglądać jeszcze gorzej.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (3)

Nie da się śmiechem zagłuszyć ani zmienić rzeczywistości

Rozwiń wpis...
Krzysztof Bosak, wicemarszałek Sejmu

W tę stronę to idzie. Robienie o tym satyrycznych rysunków wskazuje na to, że autor zatrzymał się na etapie globalistycznego, postpolitycznego optymizmu z II połowy XX wieku. Z tym że XX wiek już się skończył. Nie da się śmiechem zagłuszyć ani zmienić rzeczywistości.

Miliardy ludzi żyją w gorszych warunkach niż my i chętnie zmienią je na lepsze. Powierzchnia ziemi w Polsce nie zostanie rozmnożona, więc jest to dylemat dotyczący tego kto będzie ją zamieszkiwał. Polacy są jak mała kropla w morzu globalnej populacji. Otwórz granice, a kropla rozpuści się i zniknie.

Realny wybór dotyczy nie tego czy strzec granic, ale czy te strzeżone granice będą na granicach naszego państwa, czy na granicach osiedli, klubów i centrów usługowych dla najbogatszych, których stać na prywatną ochronę, jak w wielu krajach Afryki czy Azji.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (1)

Fiskus zabiera nam prawie połowę pieniędzy!

Rozwiń wpis...
Paweł Usiądek

Przeciętne opodatkowanie Polaka to 43% dochodu brutto!

Realne obciążenie podatkowe przeciętnego Polaka to 43% dochodu brutto. Tyle — według najnowszego raportu Warsaw Enterprise Institute — Polacy oddają państwu w formie podatków, opłat i składek. W 2024 roku oznacza to ponad 41 000 zł danin rocznie na osobę.

Z tych pieniędzy tylko część to widoczne podatki dochodowe. Reszta to opłaty i podatki ukryte opłaty, jak VAT, akcyza, PCC, „podatek Belki” czy opłaty lokalne. Według raportu WEI na te dodatkowe, ukryte opłaty przeciętny Polak wydaje 1000 zł miesięcznie. System jest nie tylko kosztowny, ale też sztucznie skomplikowany, nieprzejrzysty i niesprawiedliwy. W Polsce istnieje wiele rodzajów składek, spośród których część można odpisać od podatku, a część – już nie. Polska zajmuje 31. miejsce na 38 krajów OECD, jeśli chodzi o przejrzystość systemu podatkowego.

Przy tej skali redystrybucjonizmu warto pamiętać, że nie ma darmowych obiadów. Cokolwiek państwo zrobi, każda ławeczka, każdy grant dla lewackiej organizacji i każdy pracownik w urzędzie to koszty, które ponosimy my – obywatele.

Raport Warsaw Enterprise Institute: Ile kosztuje Cię państwo? Kalkulacja całkowitego ciężaru podatkowego nakładanego przez państwo polskie na obywateli

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (2)

Kaczyński nie potrafi działać w koalicji z inną silną partią

Rozwiń wpis...
Sławomir Mentzen

Niestety, Kaczyński to jest prawdziwy gangster polityczny, który chce dobrze tylko dla swojej partii. Jest w stanie zniszczyć każdego, kto mu się sprzeciwi, jest w stanie zniszczyć każdego koalicjanta, który mu na to pozwoli. Jest wrogo nastawiony do Konfederacji, kłamie na nasz temat i chce rozbić nasze ugrupowanie.

Pamiętacie jego poprzednich koalicjantów? Lepper najpierw stracił partię, wyleciał z polityki, a następnie zginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Giertych stracił partię, stracił poparcie, wyleciał z polityki i zwariował. Gowin stracił partię, stracił poparcie, załamał się psychicznie, skończył w jakimś wariatkowie, nie ma go. Ziobro stracił partię, stracił poparcie, stracił zdrowie, teraz jest jakimś szeregowym posłem.

On nie potrafi działać w koalicji z inną silną partią. Potrafi działać albo bez żadnej koalicji, albo z koalicjantami, którzy są na tyle słabi, że nie są w stanie mu się w żadnej sprawie przeciwstawić, a potem i tak będzie ich niszczył, nawet jeżeli nie będą mu się przeciwstawiać. To jest to, w jaki sposób Jarosław Kaczyński patrzy na świat.

On zdecydowanie wolałby mieć koalicję ze słabym PSL-em, ze słabym Hołownią, być może nawet ze słabym Razem, ale nie z silną Konfederacją. To jest ostatnia rzecz, na której mu zależy.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (3)

Uczciliśmy pamięć Powstańców pod Bramą Brandenburską w Berlinie

Rozwiń wpis...
Sławomir Mentzen

Podczas Powstania Warszawskiego Niemcy zamordowali 200 tysięcy Polaków i doszczętnie zniszczyli Warszawę.

Nigdy nie pozwolimy im o tym zapomnieć!

Dlatego w 81. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego razem z posłami Nowej Nadziei uczciliśmy pamięć Powstańców pod Bramą Brandenburską w Berlinie.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (6)

Jako narodowcy, nie możemy nie wspomnieć o udziale narodowców w Powstaniu

Rozwiń wpis...
Paweł Usiądek, członek Rady Liderów Konfederacji

Obchodzimy dziś 81. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego! Na mocy rozkazu dowódcy Armii Krajowej, gen. Tadeusza Komorowskiego „Bora” Powstanie Warszawskie rozpoczęło się 1 sierpnia 1944 r. o 17.00, tzw. godzinie „W”.

🇵🇱 Jako narodowcy, nie możemy nie wspomnieć i nie pamiętać o udziale narodowców w Powstaniu.

🇵🇱 Największą jednostką podporządkowaną dowództwu NSZ była Brygada Dyspozycyjna Zmotoryzowana, znana jako Grupa „Koło”. Licząca 1200 żołnierzy i dowodzona przez ppłk. Zygmunta Reliszko „Bolesław Kołodziejski” jednostka operowała w rejonie Starego Miasta. Jej pododdziały broniły między innymi barykad przy ulicy Piwnej i katedrze. Natomiast najbardziej znanym odziałem Brygady była Legia Akademicka. Jej żołnierze brali udział w starciach na terenie Banku Polskiego i byli ostatnimi, którzy opuścili 2 września Starówkę, przechodząc kanałami do Śródmieścia. Grupa Techniczna Brygady stanowiła zaplecze rusznikarsko-remontowe dla oddziałów broniących Starego Miasta. W jej pracowniach remontowano broń, konstruowano granaty i przygotowywano butelki zapalające.

🇵🇱 W Śródmieściu biło się Zgrupowanie „Chrobry II” AK, jednostka, której kadra oficerska i znaczna część żołnierzy wywodziła się z NSZ. Pod koniec sierpnia „Chrobry II” liczył 3200 żołnierzy. Opanowali oni rejon między torem kolejowym, Towarową i Grzybowską oraz obsadzili dwa bastiony: Dworzec Pocztowy i Dom Kolejowy. W ten sposób blokowali ruch wojsk niemieckich wzdłuż Alej Jerozolimskich i mimo ogromnych strat przetrwali na stanowiskach przez całe powstanie. Dowódca sił powstańczych gen. Antoni Chruściel „Monter” chwalił ich, że zgrupowanie jako jedyny oddział nie oddał Niemcom przez cały czas akcji ani centymetra bronionego terenu.

🇵🇱 Dowództwo NSZ po zwycięskim powstaniu planowało utworzenie korpusu piechoty. W tym celu rozpoczęto formowanie zawiązków pułków. Jeden z nich, im. gen. Sikorskiego, w Śródmieściu uczestniczył w szturmie na Pocztę Główną, w walkach o gmach Komendy Głównej Policji oraz kościół Świętego Krzyża. Inny, im. gen. Dąbrowskiego, walczył w rejonie Filharmonii Narodowej. Noszący imię Romualda Traugutta bił się w rejonie Żelaznej i Chmielnej wspólnie z oddziałem im. Czwartaków. Oddziały NSZ walczyły takeż pod Warszawą: w Puszczy Kampinoskiej bateria „Kampinos”, a w Lesie Chojnowskim oraz Kabackim – Kompania Leśna im. Floriana Kuskowskiego „Szarego”. Był to oddział szturmowy wydzielony z Batalionu NSZ im. Brygadiera Czesława Mączyńskiego.

Cześć i chwała Bohaterom!

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (3)

Chylę czoła przed wszystkimi Powstańcami

Rozwiń wpis...
Ewa Zajączkowska-Hernik, poseł do Parlamentu Europejskiego

Powstanie Warszawskie to jedna z najtragiczniejszych, a zarazem najbardziej chwalebnych kart naszej historii. To świadectwo bezgranicznej miłości do Ojczyzny – odwagi przekraczającej ludzkie możliwości, której nie złamała nawet brutalność niemieckiego okupanta.

Każdego roku, gdy wybija godzina „W”, Polska zamiera w bezruchu. Wśród zgiełku codzienności zatrzymujemy się – w stolicy, w miastach, miasteczkach i wsiach by uczcić tych, którzy w 1944 roku stanęli do walki nie tylko o Warszawę, lecz o duszę całej Rzeczypospolitej.

Dziś, 81 lat później, wspominamy nie tylko historię, ale i tych, którzy ją współtworzyli -zarówno bohaterów znanych z podręczników, jak i tych, których nazwiska znały jedynie rodziny i przyjaciele. W chwilach zadumy słyszymy w sercu echo powstańczej pieśni: „Nie złamie wolnych żadna klęska, nie strwoży śmiałych krwawy trud…” Ich odwaga i determinacja tak często uzbrojone jedynie w nadzieję i miłość do Ojczyzny pozostają dla nas wzruszającym i niezmiennym drogowskazem.

Powstańcy to nie tylko żołnierze, to całe pokolenie ludzi wierzących w Polskę: kobiety, dzieci, i osoby starsze, naukowcy i artyści, uczniowie i sanitariuszki. Ich wspólnota, zbudowana ponad podziałami, pokazuje, że gdy stawką jest wolność, polski naród potrafi być jednością. Dziś jesteśmy zobowiązani, by przekazywać ich testament kolejnym pokoleniom i uczyć nasze dzieci, że Polska to nie tylko miejsce na mapie, lecz skarb, który trzeba pielęgnować, bronić i darzyć szczególną miłością.

Chylę czoła przed wszystkimi Powstańcami, którzy w godzinie próby udowodnili, że z małych ojczyzn rodzi się wielkość narodu. Niech 1 sierpnia będzie zawsze dniem narodowego rachunku sumienia i dniem narodowej dumy. Niech będzie przypomnieniem, że wolność Polski kosztuje, ale Polska jest warta każdej ceny.

Cześć i chwała Bohaterom!

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (1)

Zmiana która wejdzie w życie w 2026 to kolejne uderzenie w przedsiębiorców

Rozwiń wpis...
Klaudia Domagała

Przedsiębiorco, leasing auta spalinowego lub klasycznej hybrydy wliczysz od 2026 roku “w koszty” tylko do kwoty 100 tysięcy złotych, zamiast obecnych 150 tysięcy złotych! Jeśli nie zdążysz z zakupem w tym roku, możesz stracić nawet około 20 tysięcy złotych.

Wszystko w imię… “polityki klimatycznej” i ograniczeń emisji CO2. Dlatego samochody elektryczne będą miały ustalony limit w kwocie 225 tysięcy złotych. Cóż, powodzenia z “elektrykiem”, jeśli potrzebujesz służbowego auta do pokonywania długich dystansów 🙂

Jako księgowa uważam, że wraz ze wzrostem cen samochodów limity powinny ROSNĄĆ, a nie SPADAĆ! Zmiana, która wejdzie w życie już za pół roku to kolejne uderzenie w kieszenie przedsiębiorców i kierowców pod płaszczykiem lewicowej ideologii. W końcu nie ma takiej niegodziwości, do której nie posunie się rząd, gdy zaczyna brakować mu pieniędzy.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (3)

Minister energii obiecuje prąd z elektrowni atomowej w 2035 r. To mrzonka!

Rozwiń wpis...
Barbara Ziemska

Nowy minister energii promuje elektrownię atomową jako “must-have” dla polskiej gospodarki, obiecując z niej prąd w 2035 roku. Niestety, to jest mrzonka! Dlaczego?

1️⃣ Koszty i czas: budowa elektrowni jądrowej to wydatek rzędu 200 mld zł i min. 15 lat realizacji, przy czym większość takich inwestycji zalicza ogromne opóźnienia względem pierwotnych harmonogramów. Jest już za późno na marzenia o atomie jako podstawie naszego systemu energetycznego – Polska potrzebuje rozwiązań tu i teraz, a nie za dekady!

2️⃣ Ograniczona moc: elektrownia jądrowa w Choczewie z mocą 3,6 GW pokryje jedynie ok. 12-15% zapotrzebowania na energię, a przy prognozowanym wzroście konsumpcji w 2040 roku jej udział spadnie poniżej 10%. To dużo za mało, by uznać ją za filar miksu energetycznego.

3️⃣ Brak elastyczności: elektrownie jądrowe pracują w trybie ciągłym i nie nadają się do elastycznej współpracy z OZE, które w obecnych warunkach mają priorytet pracy w systemie. OZE są niestabilne, więc jako podstawę systemu potrzebujemy źródeł, które mogą szybko reagować na zmienne zapotrzebowanie.

Alternatywa: elektrownie węglowe i gazowe, które są tańsze, dużo szybsze we wdrożeniu, bardziej elastyczne. Te pierwsze dodatkowo wykorzystują rodzime zasoby, wzmacniając niezależność energetyczną kraju.

Polska potrzebuje pragmatycznej strategii energetycznej, opartej na faktach, a nie na nierealnych obietnicach!


Zwiń wpis

Skomentuj

Polska nie potrzebuje kolejnego mniejszego zła. Polska potrzebuje dobra

Rozwiń wpis...
Krzysztof Szymański, poseł

Od 20 lat Polakom wmawia się, że polityka to wojna dwóch plemion. Że poza PiS i Tuskiem nie ma innego świata. Że mamy wybierać mniejsze zło. I że kto nie chce wybrać jednego z nich, ten podobno oddaje głos wrogowi. Ten fałszywy szantaż stał się fundamentem układu POPiS-u, który skutecznie rozbił Polaków na dwa obozy i uczynił z naszego narodu zakładnika partyjnych emocji. Jedni rządzą, drudzy mszczą się, po czym zamieniają się rolami. I tak w kółko, od lat. Państwo w tym wszystkim jest tylko narzędziem do trzymania się władzy, a nie troski o przyszłość.

Konfederacja powstała po to, żeby ten zamknięty krąg przełamać. Nie po to, by być dla kogoś przystawką, rezerwą ani kołem ratunkowym. Nie po to, by uczestniczyć w kolejnych aktach tego samego spektaklu, w którym zmieniają się tylko twarze, a role i scenariusz pozostają takie same. Zadaniem Konfederacji nie jest wybór jednej strony układu przeciwko drugiej. Nie damy się szantażować argumentem, że „jak nie my, to przyjdzie gorsze”. Czas skończyć z polityką plemienną. Polska nie potrzebuje kolejnego mniejszego zła. Polska potrzebuje dobra. Potrzebuje odwagi, by wreszcie wyjść z tego zaklętego kręgu.

Naszym jedynym sojusznikiem będzie ten, kto w czynach, a nie w deklaracjach, będzie realizował polski interes narodowy. Kto będzie budował bezpieczeństwo, suwerenność i siłę Polski. Kto będzie pielęgnował polską tradycję, kulturę i własność. Kto postawi Polaka w centrum polityki. Nie partyjnego barona, nie wielką korporację i nie brukselskiego komisarza. Chcemy Polski, która potrafi spojrzeć dalej niż do następnych wyborów – ku wielkim celom, na miarę naszych ambicji i historii. Chcemy przywództwa, które myśli w kategoriach pokoleń, a nie aktualnych sondaży. Państwa, które wspólnie z obywatelami buduje na wzajemnej odpowiedzialności, a nie kupuje lojalności obywateli transferami finansowymi. Państwa, które nie podcina skrzydeł, ale buduje przestrzeń dla rozwoju. Państwa, w którym przedsiębiorczość i praca są nagradzane, a prawo nie jest pułapką zastawioną na obywatela. Państwa, które nie naśladuje cudzych błędów, ale wytycza własną drogę.

To jest nasze zobowiązanie: wyprowadzić Polskę z plemiennej wojny i skierować ją na kurs prawdziwej siły i pomyślności. Nie przez kolejną umowę o podziale łupów, ale przez rzeczywistą odbudowę wspólnoty, odpowiedzialności i narodowej ambicji.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (2)

Wierzyłem w wygraną z PO-PiS 17 lat temu, wierzę w to nadal!

Rozwiń wpis...
Sławomir Mentzen

Wczoraj przypadkiem na Twitterze trafiłem na to zdjęcie. Nie wiedziałem wcześniej nawet o jego istnieniu.

Zostało zrobione przed Sejmem w 2008 roku, na manifestacji UPR przeciwko Traktatowi Lizbońskiemu. Uważaliśmy ten traktat za bardzo groźny dla polskiej suwerenności. Po tych 17 latach jest zupełnie oczywiste, że to my mieliśmy rację, a nie PO i PiS.

Dzisiaj jestem w tym samym miejscu co 17 lat temu. Poglądów w zdecydowanej większości spraw nie zmieniłem.

Opowiadam się przeciwko ograniczaniu naszej suwerenności na rzecz UE, jestem za wolnym rynkiem, przeciwko socjalizmowi, przeciwko PiS i PO.

I pewien jestem, że szansa na przełamanie tego duopolu jest dziś największa w historii.

Wierzyłem w wygraną z PO-PiS te 17 lat temu, wierzę w to nadal. Nie wiem kiedy, ale wiem, że w końcu to wygramy, a wtedy wszystko w Polsce się zmieni, wtedy w końcu będzie normalnie!

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (6)

Problem imigracji to coraz bardziej nieznośna rzeczywistość zwykłych ludzi

Rozwiń wpis...
Ewa Zajączowska-Hernik, poseł do Parlamentu Europejskiego

Narastający problem z napływem imigrantów to nie wymysł, to coraz bardziej nieznośna rzeczywistość zwykłych ludzi.

Narastający problem z napływem imigrantów to nie wymysł, to coraz bardziej nieznośna rzeczywistość zwykłych ludzi. Mieszkańcy podmiejskich powiatów zmagają się z sąsiedztwem prowizorycznych hoteli robotniczych dla imigrantów, w których na niewielkiej przestrzeni mieszka po kilkadziesiąt osób. Złe warunki sanitarne, hałas, awantury, imprezy do późnych godzin nocnych, nadmiar śmieci i strach ludzi przed grupami imigrantów. Problem wymknął się spod jakiejkolwiek kontroli – służby gminne i powiatowe nie mają obecnie narzędzi, by przeciwdziałać przekształcaniu domów w nielegalne hotele robotnicze.

W powiecie wrocławskim problem jest już tak duży, że mieszkańcy wystosowali do premiera Tuska, całego rządu i parlamentarzystów specjalną petycję. To właśnie w tamtym powiecie (konkretnie w Domosławiu) policja weszła do jednej z takich kwater i zastała tam aż 97 osób, w tym pięciu cudzoziemców przebywających w Polsce nielegalnie i jednego, który posiadał nielegalnie amunicję.

Ludzie mówią dość, bo potrzeba kwater pracowniczych to jedno, ale dochodzi do coraz większych patologii, co odbywa się kosztem lokalnych społeczności. Potrzeba jasnych i sprawiedliwych zasad, a nie tworzenia poza jakąkolwiek kontrolą gett pracowniczych dla imigrantów w samym sercu osiedli jednorodzinnych.

Albo rządzący potraktują te problemy poważnie i wreszcie zainteresują się sprawami zwykłych ludzi, albo frustracja i napięcie społeczne będą tylko narastać.

Zwiń wpis

Skomentuj

Kryzys na rynku pracy! Imigracja zarobkowa tylko go wzmocni

Rozwiń wpis...
Paweł Usiądek, członek Rady Decyzyjnej Konfederacji

Olbrzymi kryzys na rynku pracy!

Rynek pracy pęka – nie z dnia na dzień, ale systematycznie. W 2024 roku zlikwidowano w Polsce 259 tysięcy etatów – to wzrost o 2,6% r/r. Liczba obsadzonych miejsc pracy spadła do 12,3 mln – o 1,3% mniej niż rok wcześniej. Z kolei liczba wolnych stanowisk wyniosła zaledwie 107 tys. – mniej niż rok wcześniej. Trend się pogłębia: na koniec I kwartału 2025 r. liczba dostępnych ofert spadła o kolejne 11 tys. w ujęciu rocznym. Nadchodzi olbrzymi kryzys na rynku pracy!

To już nie są pojedyncze przypadki – to ciche zwolnienia prowadzone w małych grupach, ale regularnie. Firmy ograniczają koszty, przenoszą zlecenia do Azji. Najbardziej tracą zwykli Polacy, przyzwyczajeni do stabilności, dziś spychani w stronę niepewności i tymczasowości. Często zakredytowani coraz bardziej muszą bać się o przyszłość, gdyż miejsca w gospodarce jest dla nich coraz mniej.

Ale to nie koniec. Kryzys na rynku pracy zostanie dodatkowo pogłębiony przez masowy napływ imigrantów zarobkowych. Ludzie ci nie przyjeżdżają „budować polskie PKB”, lecz konkurować o ograniczoną liczbę ofert – często za niższe stawki, bez oczekiwań socjalnych, z bezpłatnymi nadgodzinami i poza układami zbiorowymi. W sytuacji, gdy Polacy są zwalniani lub wypychani z rynku, rząd kontynuuje politykę szeroko otwartych drzwi dla imigracji zarobkowej, pogarszając sytuację na rynku pracy.

Zamiast chronić rodzimych pracowników, państwo umożliwia firmom łatwe zastępowanie ich tańszą siłą roboczą z zewnątrz. W efekcie Polacy tracą zatrudnienie, a na ich miejsce wchodzą cudzoziemcy – często w szarej strefie, bez praw, bez zabezpieczeń, ale gotowi do pracy za wszelką cenę. Oni będą cieszyć się z 2,5 tys. zł do ręki, które polskiej rodzinie nie wystarczy na utrzymanie.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (7)

Polsce grozi kolejny pozew ze strony Pfizera. Tym razem na kwotę 1,8 mld zł!

Rozwiń wpis...
Grzegorz Płaczek, przewodniczący Klubu Poselskiego Konfederacji

Wydawało się, że to już koniec, ale okazuje się, że to dopiero… początek absurdu. Jak wiadomo, Polska do listopada 2023 roku nie odebrała od firmy Pfizer 60 milionów dawek szczepionek przeciw COVID-19. W związku z tym firma Pfizer wytoczyła Polsce proces sądowy w Belgii, domagając się 5,6 miliarda złotych odszkodowania. Proces trwa.

➡️ Okazuje się jednak, że to nie koniec problemów. Zgodnie z zapisami umowy zawartej przez Komisję Europejską z firmą Pfizer, Polska zobowiązana jest do odebrania kolejnej partii szczepionek – około 10-20 milionów dawek w okresie od listopada 2023 r. do (najprawdopodobniej) końca 2026 roku. Jeżeli także te szczepionki nie zostaną odebrane, grozi nam kolejny pozew i kolejne postępowanie sądowe. Tym razem może chodzić o kwotę nawet 1,8 miliarda złotych!

Konkretne dane w tym całym układzie, który nosi znamiona skrajnej nieprzejrzystości, pozostają utajnione. Ministerstwo Zdrowia odmawia ujawnienia szczegółów dotyczących już toczącego się procesu. Co więcej, brakuje również jawnych informacji na temat liczby dawek odebranych i podanych w Polsce w latach 2024 i 2025.

Wszystko wskazuje na to, że polscy podatnicy mogą w rezultacie zapłacić firmie Pfizer łącznie nawet 7,4 miliarda złotych, i to nie za leczenie, lecz za niewykorzystane, nieodebrane lub niechciane szczepionki, które zostały zamówione na podstawie niejawnych umów podpisanych w imieniu państw UE. W chwili podpisania umowy funkcję premiera Rzeczypospolitej Polskiej pełnił Pan Mateusz Morawiecki.

➡️ W związku z powyższym kieruję do Ministerstwa Zdrowia interpelację poselską z żądaniem ujawnienia następujących informacji:
– ile Polska zobowiązana jest odebrać łącznie szczepionek przeciw Covid-19 od firmy Pfizer od listopada 2023 r. (maksymalnie do kiedy?) zgodnie z podpisaną umową pomiędzy Komisją Europejską a firmą Pfizer?
– ile od listopada 2023 r. do dziś Polska odebrała szczepionek przeciw Covid-19 od firmy Pfizer, zgodnie z podpisaną umową (w imieniu Polski) pomiędzy Komisją Europejską a firmą Pfizer?
– ile konkretnie w samym tylko 2025 r. Polska odebrała szczepionek przeciw Covid-19 od firmy Pfizer na podstawie w/w umowy?

Winni tego stanu rzeczy powinni ponieść odpowiedzialność karną i zniknąć raz na zawsze z życia publicznego.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (1)

Powered by  GDPR Cookie Compliance
Privacy Overview

This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.