Czy ta służalczość wobec Ukrainy kiedyś się skończy? - Konfederacja

Poseł do Parlamentu Europejskiego Ewa Zajączkowska-Herni

Czy ta służalczość wobec Ukrainy kiedyś się skończy?

Ewa Zajączkowska-Hernik, poseł do Parlamentu Europejskiego

Minister Sikorski w rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego mówi, że “jesteśmy winni Ukrainie wdzięczność”, a teraz w Sejmie koalicja Tuska przegłosowała nowelizację ustawy o pomocy dla obywateli Ukrainy i dalej będziemy im finansować m.in. 800+, czy darmową ochronę zdrowia bez konieczności płacenia składek zdrowotnych.

A może to wreszcie Ukraina okazałaby wdzięczność nam?! Polska rozbroiła się dla nich i przyjęła miliony ukraińskich obywateli, dając im nasze programy socjalne za miliardy złotych i nawet pozwalając na zalanie naszego rynku ukraińskimi produktami rolno-spożywczymi. Według szacunków na rzecz pomocy Ukrainie przeznaczyliśmy ok. 5% PKB.

W zamian nie otrzymaliśmy nic, poza brakiem szacunku, a ekshumacji oraz GODNEGO upamiętnienia i pochówku dla Ofiar Ludobójstwa na Wołyniu wciąż nie możemy się doczekać, mimo opowieści o kolejnych “przełomach”. Zamiast tego zdążyli zaskarżyć nas do Światowej Organizacji Handlu za wprowadzenie embarga na produkty rolne i nie przestają gloryfikować banderowskich zbrodniarzy.

Rządzą nami godni politowania słudzy, a nie silni politycy działający na rzecz polskich interesów. Jeśli nie będziemy szanować samych siebie, to nikt nas nie będzie szanował. Mamy rekordowy deficyt budżetowy, mamy ogromne problemy w ochronie zdrowia i wciąż rosnące opłaty za wszystko. Pieniądze Polaków powinny iść przede wszystkim na polskie potrzeby!

Komentarze (3)

Karol Nawrocki obejmuje urząd Prezydenta RP. „Dużo siły, odwagi i wytrwałości”

Rozwiń wpis...
Krzysztof Bosak, wicemarszałek Sejmu

Dziś Karol Nawrocki obejmuje urząd Prezydenta RP. Nowy prezydent staje przed dużą odpowiedzialnością wobec państwa, jego instytucji i przede wszystkim wobec Polaków. To urząd, który wymaga nie tylko reprezentowania kraju na zewnątrz, ale też podejmowania decyzji, które wpływają na bezpieczeństwo, suwerenność i kierunek, w jakim Polska będzie zmierzać. Życzę trafnych decyzji i siły w pełnieniu urzędu w sposób zgodny z polską racją stanu.

Sławomir Mentzen

Powodzenia Panie Prezydencie! Dużo siły, odwagi i wytrwałości. Polska będzie tego bardzo potrzebowała!

Zwiń wpis

Skomentuj

Brak decyzji politycznych sprawia, że w obszarze technologii obronnych zostajemy w tyle

Rozwiń wpis...
Krzysztof Bosak, wicemarszałek Sejmu

Zobaczcie co w obszarze technologii obronnych robią inne państwa, także takie wobec których Polacy często wykazują poczucie wyższości. W międzyczasie dowiedziałem się co tam u nas dzieje się w obszarze zamówień sprzętu do walki radio-elektronicznej dla wojska. Istna komedia pomyłek, ciągnąca się latami, przez kolejne rządy.

I to nie jest tak, że nie mamy technologii. Mamy inżynierów i instytuty gotowe opracować analogiczne systemy. Wiecie czego brakuje? Alokacji na to pieniędzy i decyzji politycznej — decyzji o opracowaniu i następnie decyzji o wyprodukowaniu, trenowaniu, doskonaleniu, serwisowaniu. Te decyzje w Polsce nigdy nie zapadają! Nie wierzycie? To zacznijcie sprawdzać.

To są jawne rzeczy. Jak czegoś nie ma to nie ma. Poprzedni rząd w to (to=WRE) nie inwestował i nowy też nic nie zrobił. Po 2 latach doroczny konkurs grantowy na projekty obronne w NCBR nie jest nadal rozstrzygnięty! A bez systemów WRE, odpornej na zakłócenia i masowo wyprodukowanej łączności oraz masowej realnej ochrony antydronowej to wszystko co ostatnie parę lat kupujemy dla wojska to po prostu wielka żywa tarczą i kupa złomu.

Przerażające jest dla mnie że moim zdaniem prawie nikt tego nie rozumie i tym się nie interesuje.

Zwiń wpis

Skomentuj

Polska zapłaci w tym roku kolejne 10 mld zł na „pomoc” Ukraińcom!

Rozwiń wpis...
Poseł Andrzej Zapałowski w imieniu klubu Konfederacji podczas debaty nt. świadczenia dalszej pomocy dla obywateli Ukrainy, 5 sierpnia 2025 r.

Polska tylko w 2025 roku zapłaci z Funduszu Pomocy prawie 10 miliardów złotych. Do września to jest 8 miliardów 241 milionów.

Ale podstawowe pytanie, które musimy sobie tutaj postawić, brzmi: czy Ukraińcy w Polsce i w Europie nie są w stanie powrócić do swojego kraju?

18 milionów Ukraińców przekroczyło granicę polsko-ukraińską rocznie — tam i z powrotem. Statystycznie każdy uciekinier z Ukrainy rocznie sześć razy przekracza granicę między Unią Europejską a Ukrainą.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (2)

SMSy von der Leyen związane z aferą szczepionkową Pfizer-UE… USUNIĘTE!

Rozwiń wpis...
Paweł Usiądek, członek Rady Liderów Konfederacji

Nie mamy dowodów i co nam pan zrobisz? Komisja Europejska potwierdza: kluczowe wiadomości w sprawie tzw. afery Pfizergate, w której Ursula von der Leyen miała http://m.in. negocjować wielomiliardowe kontrakty na szczepionki w imieniu całej Unii Europejskiej poprzez SMSy, zostały… utracone.

I sprawa zamieciona pod dywan, a von der Leyen nadal szefuje Komisji Europejskiej. Tak, tej Komisji, która właśnie stwierdziła, że nie ma dowodów w sprawie przeciw swojej szefowej.

Sprawa określana jako „Pfizergate” wybuchła, gdy dziennikarz śledczy postanowił zbadać kulisy zawarcia kontraktu na zakup szczepionek przeciwko koronawirusowi. Chodziło o sprawdzenie, czy Unia nie przepłaciła za szczepionki. Umowę podpisała osobiście przewodnicząca KE, Ursula von der Leyen. ,,Wysoki urzędnik UE” miał zapoznać się z tymi wiadomościami, ale następnie one po prostu zniknęły. Sama UE podkreśliła jednak, że nie ma obowiązku przechowywania wiadomości. Co ciekawe, wysoki urzędnik wspomniany wyżej okazał się… szefem gabinetu von der Leyen (!!!) i miał je czytać “latem 2021” roku, co nasuwa podejrzenie, że decyzja o nieprzechowywaniu ich miała zapaść PO TYM, jak dziennikarze zgłosili się z prośbą o udostępnienie wiadomości. Prośba została bowiem wystosowana w maju 2021 roku.

Alexander Fanta, czyli właśnie wspomniany dziennikarz, skomentował sprawę następująco: „Jestem zszokowany i przerażony, że zdecydowali się usunąć wiadomość po moim wniosku”, określając to działanie jako podjęte w „złej wierze”.

Wisienką na torcie niech będzie fakt, że wiadomości zostały tak sprawnie i skutecznie usunięte, że nie udało się ich odzyskać podczas przeszukiwania urządzenia należącego do von der Leyen, a do komunikacji miała ona używać… aplikacji Signal znanej ze świetnego, bezpiecznego szyfrowania w modelu end-to-end, którego von der Leyen wraz z Komisją Europejską chce ZAKAZAĆ “w trosce o bezpieczeństwo”.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (4)

Koalicja Tuska jest w stanie zhańbić każdy urząd!

Rozwiń wpis...
Ewa Zajączkowska-Hernik, poseł do Parlamentu Europejskiego

Prof. Krzysztof Ruchniewicz, powołany przez rząd na stanowisko dyrektora Instytutu Pileckiego, chciał zrobić – uwaga – seminarium “poświęcone zwrotom dóbr kultury przez Polskę na rzecz Niemiec.” Do tego kazał odwołać berlińską konferencję na temat zrabowanych przez Niemców dzieł sztuki i stwierdził, że sprawa reparacji dla Polski od Niemiec “to temat zamknięty”.

I teraz wyobraźcie sobie, że szef MSZ, Radosław Sikorski, powołał tego człowieka na funkcję… pełnomocnika Ministra Spraw Zagranicznych do spraw POLSKO-NIEMIECKICH! Przecież ta władza już nawet nie udaje, że służy w imieniu Niemiec i realizuje ich interesy. Polskie sprawy ci ludzie mają kompletnie gdzieś, a podejmując takie działania w ramach Instytutu Pileckiego jeszcze plują na pamięć naszego bohatera. Obrzydliwe.

Po tym wszystkim żądanie odwołania prof. Ruchniewicza to za mało. Są granice działania przeciwko polskim interesom, które tutaj zostały wyraźnie przekroczone. Ten człowiek powinien usłyszeć zarzuty z art. 129 Kodeksu karnego: Kto, będąc upoważniony do występowania w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach z rządem obcego państwa lub zagraniczną organizacją, działa na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Jawna zdrada powinna rodzić konsekwencje. Następnym razem taki anty-Polak z bandy Tuska dwa razy by się zastanowił.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (1)

Flaga Unii Europejskiej nie jest w Polsce symbolem prawnie chronionym

Rozwiń wpis...
Poseł Michał Wawer w kontekście wniosku prokuratury do Sejmu nt. zdjęcia immunitetu posłowi Romanowi Fritzowi.

Flaga Unii Europejskiej nie jest w Polsce symbolem prawnie chronionym. Jest to po prostu, w rozumieniu prawa, kawałek materiału, który ktoś sobie wywiesił — zresztą nielegalnie, dlatego że nie ma podstawy prawnej pozwalającej wywieszać flagę Unii Europejskiej w jakimkolwiek budynku urzędowym.

Mamy tutaj absurd nawarstwiony na absurdzie, bo poseł Roman Fritz nie zdjął flagi Unii Europejskiej. Był tylko w towarzystwie europosła, który zdjął flagę Unii Europejskiej. I to jest już zupełnie inny temat, zupełnie inna debata.

Apeluję do koleżanek i kolegów o odrzucenie tego absurdalnego wniosku!

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (2)

Niemcy zlikwidowali już 22 strefy czystego transportu! Polska wprowadza nowe!

Rozwiń wpis...
Paweł Usiądek, członek Rady Liderów Konfederacji

Aż 22 strefy wykluczenia kierowców starszych samochodów w Niemczech zniknęły w ostatnim czasie. To bardzo dużo, bowiem od 2008 roku takich stref powstało łącznie 58! Nie tylko nasz zachodni sąsiad podejmuje tego typu kroki – niedawno pisałem także o podobnych ruchach we Francji.

Problem w tym, że w Niemczech aż 90% samochodów już w momencie wprowadzenia stref nadawało się do jazdy na ich obszarze. Niemcy bowiem są dużo, dużo bogatsi od Polaków. Jak skończy się ten absurd w Polsce? Cóż, albo zostaniemy wtłoczeni w zbiorkomy, nieprzystosowane do tak ogromnej liczby nowych pasażerów, albo po prostu nie będzie można dostać się do centrów dużych miast inaczej, niż na nogach lub rowerem. Innymi słowy, zwykli Polacy zapłacą cenę, a “elity” w pięciolitrowych SUVach i ekskluzywnych limuzynach będą cieszyć się mniejszymi korkami.

Jak wdrażanie SCT wygląda w Polsce?

Mamy nie tylko absurdalne plany wdrażania SCT w miastach o najwyższej populacji. Kilka miesięcy temu Katowice jasno przyznały, że pomiary zanieczyszczenia powietrza dokonywane są… przy autostradzie! To jawna manipulacja wynikami, a więc i opinią publiczną. O ilu tego typu trikach nie wiemy?

Mamy też prymitywną propagandę kierowaną do mieszkańców http://m.in. Krakowa, o czym informowali mieszkańcy i influencerzy (np. Rynek Krowoderski). Konsultacje społeczne w sprawach SCT są prowadzone skandalicznie z bezczelnym wyciszaniem głosów sprzeciwu, a “eksperci” dobierani są tak, by żadna opinia rzekomego fachowca nie pozostawiała cienia wątpliwości co do “skuteczności” SCT. Problem w tym, że gdyby SCT działały tak wspaniale, to nie trzeba byłoby wprowadzać cenzury – dowody same mówiłyby za siebie.

Na co uważać?

Pamiętajmy, że wszelkie strefy wykluczania starszych aut oraz odgórne zakazy ich ponownej sprzedaży na rynku wtórnym, czy bezpośredni zakaz złomowania, są bardzo na rękę producentom nowych samochodów. Musimy być bardzo ostrożni, jeżeli nie chcemy być ofiarami propagandy suto opłacanej przez lobbystów, której narzędziem ma być strach o planetę, a realnym efektem – zwiększone przepływy pieniędzy do niektórych kieszeni.

NIE dla SCT! TAK dla samochodów!

Zwiń wpis

Skomentuj

Wciąż nie znamy skali pomocy, jakiej Polska udzieliła Ukrainie!

Rozwiń wpis...
Krzysztof Bosak, wicemarszałek Sejmu

Podczas debaty w Sejmie nad ustawą o rządowym projekcie ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa zadałem przedstawicielom rządu pytania o to, czy rząd wreszcie przedstawi pełny, oficjalny raport na temat skali pomocy udzielonej Ukrainie i Ukraińcom. Opinia publiczna i parlament mają prawo znać fakty. Do tej pory nawet prezydent posługuje się szacunkami, a nie oficjalnymi zestawieniami.

Zapytałem również o obowiązujący specjalny system pomocy społecznej dla osób z ukraińskimi paszportami, odrębny od zasad stosowanych wobec innych cudzoziemców. Taki wyjątek wymaga tworzenia dwóch równoległych systemów kontroli i prowadzi do poważnych skutków prawnych, jak np. ułatwionego obrotu bronią przez cudzoziemców. Z ukraińskich paszportów korzystają nie tylko obywatele Ukrainy, ale też między innymi Rosjanie i Gruzini.

Państwo polskie potrzebuje jednolitych, przemyślanych zasad wobec cudzoziemców, a nie doraźnych specustaw, których konsekwencje często są trudne do przewidzenia.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (4)

Krzysztof Ruchniewicz do dymisji

Rozwiń wpis...

Dyrektor Instytutu im. Witolda Pileckiego Krzysztof Ruchniewicz zaproponował organizację wystawy i seminarium poświęconego zwrotowi Niemcom, Białorusinom, Ukraińcom i innym narodom dóbr kultury rzekomo zrabowanych przez Polskę. Głos w tej bulwersującej sprawie w imieniu Konfederacji zabrali poseł Andrzej Zapałowski oraz mec. Marek Szewczyk.

Konfederacja żąda natychmiastowego odwołania Krzysztofa Ruchniewicza z funkcji dyrektora Instytutu im. Witolda Pileckiego i funkcji pełnomocnika rządu ds. relacji polsko-niemieckich.

Mec. Marek Szewczyk poinformował o planach dyrektora Krzysztofa Ruchniewicza. Zwrócił uwagę na to, że ten sam dyrektor zablokował organizację wystawy na temat zrabowanych przez Niemców dóbr polskiej kultury. „To działanie skrajnie antypolskie, prezentujące niemiecką politykę historyczną” – skomentował Szewczyk, zaznaczając, że działalność dyrektora hańbi dobre imię patrona instytutu, Witolda Pileckiego.

Mec. Marek Szewczyk podkreślił, że Krzysztof Ruchniewicz został powołany na pełnomocnika rządu ds. polsko-niemieckich. Polityk Konfederacji skrytykował tę decyzję i wpisał ja w kontekst rozmywania niemieckiej odpowiedzialności za II wojnę światową i oskarżania Polski o niemieckie zbrodnie.

Poseł Andrzej Zapałowski zwrócił uwagę, że niedawno krytykę wzbudziła wystawa „Nasi chłopcy”, wobec czego antypolskie, proniemieckie działanie Krzysztofa Ruchniewicza nie jest odosobnione.

Poseł Zapałowski przypomniał wartość polskich dóbr narodowych zagrabionych i zniszczonych przez Niemcy, ale także pozostawionych na Ukrainie czy zagrabionych przez Szwecję.

Zwiń wpis

Skomentuj

Oddaliśmy się pod władzę lewicowych wariatów. To nie przesada. To fakty

Rozwiń wpis...
Krzysztof Bosak, wicemarszałek Sejmu skomentował wpis Tomasza Wróblewskiego nt. tego, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że w praktyce nie będzie można odesłać żadnego nielegalnie przebywającego w Unii imigranta.

Oddaliśmy się pod władzę lewicowych wariatów. To nie przesada. To fakty. Cała klasa polityczno-medialna od 20 lat staje na głowie żeby to zamaskować, ale możliwość manewru ekstremalnie im się zawęża.

Będzie trzeba spod tej władzy wychodzić. W gruncie rzeczy wszyscy powoli to zaczynają rozumieć, więc sądzę że oburzanko, które nas czeka, będzie o przeciętnym stopniu intensywności, niczym zapał do tępienia odchyleń od marksizmu w PZPR w późnych latach osiemdziesiątych.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (1)

Ministerstwo Zdrowia chce ograniczyć ilość mięsa w szkolnych posiłkach!

Rozwiń wpis...
Paweł Usiądek, członek Rady Liderów Konfederacji

Destrukcja branży mięsnej i zdrowia dzieci nadchodzi? Ministerstwo Zdrowia (o ironio!) zamierza ograniczyć ilość posiłków zawierających mięso do 3 w tygodniu, a w sklepikach szkolnych wyeliminować całkowicie kanapki zawierające wędliny i podobne produkty.

Nie, to nie wiadomość z chorego, zielono-tęczowego Zachodu. To Polska pod Tuskiem.

Po katastrofie, jaką dla polskiej ochrony zdrowia była Leszczyna, dostaliśmy nowe kwiatki wraz z nadejściem Jolanty Sobierańskiej-Grendy. Sprzeciw wzbudziły niedawno ogłoszone zamiary eliminacji mięsa ze szkolnych stołówek i sklepików. Sygnatariusze petycji do nowej minister podkreślają, że branża nie była zaproszona do konsultacji społecznych i nie poinformowano jej o planowanych działaniach. Słusznie zwracają też uwagę na poważne zagrożenia zdrowotne, a także na konsekwencje ekonomiczne – tak dla gospodarki jak i całych gałęzi polskiego rolnictwa.

W połączeniu ze strategią destrukcji systemu oświaty B. Nowackiej można określić trend w polskich szkołach jako przygotowania do produkcji Polaków słabych i ciemnych. Zakaz mięsa, propaganda prounijna, seks-edukacja i zachęta do zmiany płci. Usuńmy jeszcze matematykę, by uniknąć stresu i WF, by uniknąć potu, a na wspaniałą nową Polskę nie trzeba będzie długo czekać.

Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie. I żywienie.

Zwiń wpis

Skomentuj

Nierentowne polskie kopalnie okazują się rentowne. Ale dla firm zagranicznych

Rozwiń wpis...
Marek Tucholski

Ukraiński Donbas Coal Energy planuje wznowić wydobycie węgla w Polsce, korzystając z infrastruktury Siltech. To sugeruje, że wcześniejsze zamknięcia mogły wynikać z nieefektywnego zarządzania, a nie braku opłacalności.

Od lat próbuje nam się wmówić, że nasze górnictwo jest trwale nierentowne, a tymczasem są chętni właśnie na bazie tych nierentownych kopalń wznowić wydobycie i zarabiać.

Skoro jednak da się w Polsce wydobywać węgiel w sposób opłacalny, to mamy do czynienia albo z nieudolnością, albo z sabotażem gospodarczym. W moim przekonaniu jedno i drugie.

“Dziennik zauważa, że w przeszłości w Donbasie Coal Energy wznawiało wydobycie w kopalniach, które wcześniej ukraiński państwowy właściciel uznał za nierentowne i zamknął. W Polsce spółka przymierza się do aktywów zabrzańskiego Siltechu, który z końcem tego roku kończy działalność.”

Polskie górnictwo ma trzy podstawowe problemy, które determinują sytuację w branży.

Pierwszy to odgórnie dominujące założenie wśród większości polityków, że górnictwo węgla kamiennego ma być zlikwidowane. Żaden z dotychczasowych rządów nawet nie rozważał realnego uzdrowienia sytuacji w branży, nie mówiąc już o opracowaniu długofalowej strategii rozwoju.

Drugi to polityka Unii Europejskiej dążąca do całkowitej dekarbonizacji, a co za tym idzie eliminacji węgla z gospodarki.

Trzeci to postawa związków zawodowych, które ustawiły się na pozycjach roszczeniowo socjalnych i nawet nie próbują inicjować rozwiązań systemowych dla branży z której żyją. Zamiast tego podpisały się pod planem likwidacji górnictwa w zamian za korzyści materialne dla pracowników.

W tej sytuacji nie dziwmy się, że wszystko stacza się w zastraszajacym tempie, generując z każdym rokiem straty wymagające obfitych przelewów od podatników. Jednak to nie oznacza, że z zasady wydobycie musi być nieopłacalne, a najlepszym dowodem na to jest zainteresowanie naszymi złożami zagranicznych firm. Skoro oni oceniają, że może im się opłacić, dlaczego nam się nie opłaci?

Węgla jest dużo i świat wciąż jest przez szczytowym momentem na jego zapotrzebowanie. Światowa konsumpcja z roku na rok rośnie i zbliża się do 9 miliardów ton. Liczba elektrowni na węgiel również rośnie, a perspektywy na zużycie energii są takie, że będziemy doświadczać kolejnych rekordów ze względu na szybko postępującą robotyzację i rozwój AI.

To, co trzeba zrobić to uporządkować sektor i wdrożyć rozwiązania obniżające koszty wydobycia. Zamiast przeznaczać pieniądze na likwidację górnictwa, lepiej je spożytkować na jego uzdrowienie.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (4)

Inwestujemy w „wiatraki” zamiast w energię geotermalną i geotermiczną

Rozwiń wpis...
Marek Tucholski,

W Geretsried w Niemczech już w tym roku startuje pierwszy komercyjny projekt Eavor, który wykorzystuje suchą, gorącą skałę do produkcji ciepła i prądu.

Niemcy robią to, o czym w Polsce możemy tylko pisać przy obojętności większości polityków, państwowych spółek energetycznych czy „ekspertów”. Do tego za Odrą upraszczającą też procedury inwestycyjne.

W USA z kolei trwa już wdrażanie tej technologii na masową skalę. Wierci się setki otworów do wykorzystania energii skał w produkcji prądu. W planach są odwierty o głębokości 10, a nawet do 20 kilometrów.

Potencjał jest gigantyczny. Nawet Międzynarodowa Agencja Energii uważa, że przełomowe odkrycia technologiczne uwalniają ogromny potencjał energii geotermalnej. Teraz, gdy firmy wiercą głębiej, prawie każdy kraj ma potencjał, aby wytwarzać w ten sposób ciepło i energię elektryczną.

Niestety, w Polsce wciąż wolimy przeznaczyć setki miliardów złotych (ponad 400) na same tylko wiatraki na Bałtyku, na czym zarobią głównie zagraniczne koncerny, które będą produkować prąd w zależności od pogody, drogo i jedynie przez 25 lat, zamiast zainwestować w pełni sterowalne i wydajne źródło energii, jakim jest energia geotermalna i geotermiczna pozyskiwana na miejscu.

Zwiń wpis

Skomentuj

Proponowane przez MEN zmiany do kosza, a Barbara Nowacka do dymisji

Rozwiń wpis...
Grzegorz Płaczek, przewodniczący Klubu Poselskiego Konfederacji

Ręce precz od młodych Polaków! Pani minister Barbara Nowacka powinna podać się do dymisji za gniot prawny, który MEN właśnie zaproponowało. Chodzi o rewolucyjne zmiany w edukacji, które mają wejść do szkół już za rok. W skrócie, zmiany mają dotyczyć:
1. definicji podstawy programowej,
2. wprowadzenia „Profilu absolwenta” jako dokumentu nadrzędnego w polskich szkołach,
3. rozszerzenia zadań Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji (FRSE).

Zmiany są po prostu idiotyczne i groźne, ale… po kolei:
Ad. 1
Projekt przewiduje odejście w szkołach od modelu kształcenia, który dotychczas opierał się na “celach kształcenia” na rzecz nowej koncepcji opartej o wymagania dotyczące “doświadczeń edukacyjnych”. Dla niewtajemniczonych zapis brzmi mało groźnie, jednak zmiana ta: utrudni nadzór pedagogiczny i kontrolę jakości kształcenia, rozmyje standardy egzaminacyjne oraz utrudni szkołom budowanie tożsamości państwowej. Pojęcie „doświadczenie edukacyjne” jest nieostre, nieumocowane w systemie prawnym i nieprzydatne jako mierzalne kryterium oceny dydaktycznej. Proponowane zmiany doprowadzą do chaosu programowego! Absurd!

Ad.2
Nowa konstrukcja podstawy programowej oparta będzie na dokumencie pt. „Profil absolwenta i absolwentki. Droga do zmian w edukacji”. Problem w tym, że dokument ten nie posiada rangi aktu normatywnego (nie jest ustawą, rozporządzeniem ani uchwałą Rady Ministrów) i nie został uchwalony w żadnym trybie legislacyjnym. Ponadto dokument ten nie przeszedł procesu walidacji środowiskowej, a jego wykorzystanie (jako punktu odniesienia dla projektowania aktów prawnych) tworzy precedens niekontrolowanego wpływu dokumentów eksperckich na polski system oświaty. Istnieje realne ryzyko pojawienia się ideologicznego lobbingu w polskich szkołach! A wszystko wskazuje na to, że… właśnie o to chodzi. Bruksela z pewnością podskakuje z radości.

Ad.3
Projekt zakłada, że minister edukacji będzie mógł zlecać Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji wszelkie zadania w zakresie oświaty i wychowania – bez jakichkolwiek ograniczeń przedmiotowych, zakresowych i proceduralnych. Taka zmiana narusza zasadę przejrzystości działania administracji i tworzy przestrzeń dla niekontrolowanego outsourcingu zadań publicznych bez wymogu opiniowania! A co najgorsze – przenosi kompetencje państwowe na fundację, która nie podlega ani kontroli parlamentarnej, ani społecznej! Fundacja mimo, że jest fundacją Skarbu Państwa, nie jest organem administracji rządowej! Ktoś ten aspekt w MEN ogarnia? Rozszerzenie kompetencji ministra oświaty do powierzania zadań fundacji bez ograniczenia zakresu, określenia procedury, wskazania form nadzoru, stanowi przekroczenie granic delegacji ustawowej i może naruszać zasadę demokratycznej kontroli nad wykonywaniem zadań publicznych!

Pani minister – czy leci z nami pilot?
Miejscem dla proponowanych przez MEN zmian jest… KOSZ. Co za niszczenie własnego państwa.

Zwiń wpis

Skomentuj

Oto w jaki sposób masowa legalna imigracja przeradza się w nielegalną

Rozwiń wpis...
Krzysztof Mulawa, poseł

Straż Graniczna od początku roku przeprowadziła 3 850 kontroli, podczas których wykryła 1 500 przypadków naruszenia prawa przez cudzoziemców.

Najczęstsze powody to przekroczenie czasu obowiązywania wizy, nielegalna praca, ignorowanie decyzji o wyjeździe. Właśnie w ten sposób masowa legalna imigracja przeradza się w tą nielegalną. Pół biedy, jeśli takie rzeczy wychodzą podczas kontroli. Niestety, często dopiero po popełnieniu przestępstwa.

Bez skutecznego nadzoru legalność staje się fikcją.

Zwiń wpis

Skomentuj

W Ameryce trwa kontr-rewolucja klimatyczna. W Unii milczą na ten temat

Rozwiń wpis...
Krzysztof Bosak, wicemarszałek Sejmu, w odpowiedzi na komentarz Tomasza Wróblewskiego nt. “dziwnej ciszy” jaka “zapanowała w Polsce i w Europie w kwestii kontr-rewolucji klimatycznej w Ameryce”

Mnie ta cisza nie dziwi. Centrolewica w ogóle nie ma zamiaru z tym dyskutować. Wiedzą że są skazani na dyktat Brukseli i utrwalanie agendy klimatyzmu.

Z kolei dla PiS to jest także wyjątkowo niewygodne, bo całkowicie podważa ich narrację o tym, że klimatyzm był bezalternatywny i że musieli izolować od administracji prawicę i wchodzić w utrwalanie i wdrażanie brukselskiego klimatyzmu rękami technokratów w typie Kurtyki itp., a społeczeństwo izolować od wiedzy o zobowiązaniach, które rząd brał na Polskę.

Dla nas, dla Konfederacji, to co robi rząd w USA jest i będzie praktyczny przykład jak prowadzić alternatywną politykę energetyczną i przemysłową, bez lewicowych złudzeń i utopijnych koncepcji.

Pytanie które będzie stało przed Polakami to jak wywikłać się z przymusu Unii Europejskiej w tej kwestii? Czy bez opuszczenia Unii Europejskiej jest to możliwe? Obawiam się że nie.

Tak więc wydaje się, że jesteśmy skazani albo na koszty klimatycznej utopii, albo na ryzyka redefinicji naszych relacji z Unią Europejską. I to jest kłopotliwa alternatywa, która wszystkich rozumiejących sytuację komentatorów odstrasza od zabierania głosu.

Biznes i społeczeństwo chcą Unii Europejskiej, ale nie chcą treści polityki Unii Europejskiej i jej przymusu. Kwadratura koła.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (1)

PiS kłamie, że nie popierał i nie akceptował polityki klimatycznej Unii

Rozwiń wpis...
Anna Bryłka, poseł do Parlamentu Europejskiego, w odpowiedzi na tlita b. minister klimatu i środowiska w rządzie PiS w którym twierdzi, że “Rząd Zjednoczonej Prawicy był konsekwentnie, od początku, przeciw Zielonemu Ładowi”.

Kłamstwo! Premier Morawiecki zgodził się na unijnych szczytach w 2019 i 2020, aby przyjąć ambitniejsze cele polityki klimatycznej UE i dać Komisji mandat, by ten polityczny kierunek przekuć na konkretne akty prawne.

Samo odnotowanie braku osiągnięcia neutralności klimatycznej do 2050 r., nie oznaczało bowiem wyłączenia Polski z przepisów prawa!! Wiadomo też było, że dalej wszystko będzie głosowane kwalifikowaną większością.

Naprawdę ktoś jest zaskoczony?! Narracja PiS-u ws. Europejskiego Zielonego Ładu zmieniła się dopiero w momencie dojścia do świadomości ile to będzie kosztowało zwykłych Polaków i kiedy rozpoczęto wprowadzanie w życie.

Nie jest też prawdą, że rząd PiS-u zawsze głosował przeciw unijnej polityce klimatycznej, poniżej glosowanie z 2021 roku ws. wdrażania strategii klimatycznych w rolnictwie, jak głosuje Polska? Za. Lepiej przyznać się do błędu i wyciągnąć wnioski.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (4)

USA uznały zmiany klimatu za nieszkodliwe?! Koniec klimatyzmu?

Rozwiń wpis...
Paweł Usiądek, członek Rady Liderów Konfederacji

Agencja Ochrony Środowiska (EPA) ogłosiła wycofanie się z formalnego uznania, że zmiany klimatu stanowią zagrożenie dla zdrowia publicznego oraz że spaliny samochodowe są jednym z głównych ich źródeł. To fundamentalna zmiana w polityce środowiskowej USA – dotychczasowe ustalenia stanowiły podstawę dla większości regulacji klimatycznych wprowadzanych na mocy ustawy o czystym powietrzu.

Szef EPA Lee Zeldin ogłosił propozycję wycofania się z przepisów ograniczających m.in. emisję gazów cieplarnianych i spalin, podczas ceremonii w salonie sprzedaży ciężarówek w Indianapolis. Jak zapowiedział, jeśli zostanie przyjęta, będzie to „największa akcja deregulacyjna w historii Stanów Zjednoczonych”. Zeldin argumentuje, że dotychczasowe przepisy szkodziły amerykańskiemu przemysłowi, ograniczały wybór pojazdów i podnosiły ceny.

Decyzja została ostro skrytykowana przez klimatystów, ale przeciętny człowiek może odetchnąć z ulgą. Obyśmy i my w Europie dożyli czasów, kiedy klimatyzm odejdzie do lamusa!

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (2)

Konfederacja nie przystąpi nigdy do koalicji akceptującej masową imigrację

Rozwiń wpis...
Łukasz Kolada, Kierownik działu analiz prawnych Konfederacji w Sejmie

To że partia Jarosława Kaczyńskiego nie umieściła w swojej, POWAŻNEJ jak sam PIS twierdzi, deklaracji punktu o zatrzymaniu MASOWEJ IMIGRACJI, która jest przede wszystkim imigracją LEGALNĄ, potwierdza populizm i prawdziwe intencje, za którymi stoi próba przyklejenia sobie przed opinią publiczną orderu na to, kto tak naprawdę jest prawdziwym patriotą.

Ostatnio słyszeliśmy o bestialskim morderstwie w Toruniu, za które jest odpowiedzialny LEGALNY imigrant. TAK, imigracja zarobkowa w takich liczbach, jaką mamy teraz jest zła. LEGALNI imigranci też są niebezpieczni i potwierdzają to kolejne nowe przypadki, o których słyszymy praktycznie w każdym tygodniu z różnych miast Polski.

PIS cynicznie i świadomie nie ujął tego w deklaracji ze względu na to, że chce kontynuować agendę sprowadzania do Polski imigrantów pod płaszczykiem LEGALNEJ imigracji. Nie z nami te numery!

Poniżej liczby zezwoleń na pracę imigrantów wydawanych w latach rządów PIS:
2016 – 235,6 tys.
2017 – 235,6 tys.
2018 – 328,8 tys.
2019 – 444,7 tys.
2020 – 406,5 tys.
2021 – 504,2 tys.
2022 – 466,7 tys.
2023 – 320,6 tys.

Od razu odrzucam argumenty o tym, że Polacy też popełniają przestępstwa. Popełniają, ale nie w takiej skali jak ludzie przyjeżdżający do nas z Bliskiego Wschodu, Afryki i Azji. To są czyste dane, które wynikają niestety z ich kultury, w których gwałty i zabójstwa są na porządku dziennym w przeciwieństwie do naszej cywilizacji, która została ukształtowana przez etykę katolicką.

Niech się uderzą w pierś i przeproszą Polaków za zbrodnie popełniane przez imigrantów, których oni wpuścili do Polski, a te śmieszne deklaracje mogą sobie wyrzucić do kosza!

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (7)

Na imigracji tracimy także gospodarczo. Tak to wygląda na Zachodzie

Rozwiń wpis...
Marek Tucholski

Imigranci w krajach Europy Zachodniej mniej dokładają się do wspólnego budżetu, niż z niego pobierają. Pada więc kolejny mit i ostatni względnie racjonalny argument za masową imigracją.

Analiza wpływu imigrantów na ekonomię krajów Europy Zachodniej na przykładzie Wielkiej Brytanii, Danii, Niemiec i Francji dostarcza argumentów przeciw imigracji zarobkowej.

WIELKA BRYTANIA

Rynek pracy
Według analizy brytyjskiego resortu spraw wewnętrznych z marca 2014 roku “Impacts of migration on UK native employment: An analytical review of the evidence” da się zauważyć statystycznie istotny spadek stopy zatrudnienia rodowitych Brytyjczyków wraz ze wzrostem odsetka imigrantów (najsilniej dla pracowników o niższych kwalifikacjach). Również “Migration Advisory Committee (MAC, 2012) analizując dane 1995–2010 zaobserwował negatywną zależność między napływem migrantów a zatrudnieniem miejscowych. Oszacowano, że dodatkowe 100 imigrantów spoza UE korelowało z ubytkiem ok. 23 miejsc pracy zajmowanych przez miejscowych. Wpływ ten był szczególnie widoczny w czasie wysokiej imigracji i słabszej koniunktury gospodarczej.

Płace
Jeśli chodzi o płace, to występuje niewielki lub średni wpływ imigracji na wynagrodzenia, przy czym negatywny efekt koncentruje się na sektorach nisko płatnych. Badanie Banku Anglii (Nickell & Saleheen, 2015) wykazało spadek przeciętnej płacy Brytyjczyków wraz ze wzrostem odsetka imigrantów. Szczególnie w sektorach zatrudniających niewykwalifikowanych pracowników odnotowano, że wzrost udziału imigrantów o 10 pkt proc. wiązał się ze spadkiem płac o ok. 2%. Innymi słowy, napływ taniej siły roboczej hamował wzrost wynagrodzeń wśród najmniej zarabiających prowadząc do pogłębienia różnic w zarobkach. Potwierdza to np. ostrzeżenie prezesa Banku Anglii M. Carneya z 2015 roku, że duży napływ pracowników z zagranicy „studzi” dynamikę płac w UK. Jednocześnie nie odnotowano bezpośrednich dowodów na negatywny wpływ imigracji na płace średnio i wysoko wykwalifikowanych. W tych grupach wpływ jest neutralny lub pozytywny, ponieważ imigranci często uzupełniają braki kwalifikacyjne.

Wydatki socjalne i wpływy do budżetu
Tu badania wskazują na podział w skutkach między imigrantami z Europy, zwłaszcza z EOG, a spoza Europy (głównie z Azji i Afryki).

Badania z UCL (Dustmann i Frattini, 2014) wskazały, że imigranci z Europejskiego Obszaru Gospodarczego wpłacali do budżetu więcej, niż pobierali – łącznie o ok. £4,4 mld netto w latach 1995–2011. Imigranci spoza Europy stanowili obciążenie. W tym samym okresie 1995–2011 imigracja spoza EOG wygenerowała aż £118 mld więcej wydatków publicznych niż wpływów. Potwierdzają to dane roczne. Tylko w roku budżetowym 2014/15 imigranci spoza UE pozyskali z budżetu ok. £15–16 mld więcej niż do niego wpłacili, podczas gdy imigranci z UE mieli bilans bliski zeru (The Fiscal Impact of Immigration in the UK, 24 Października 2024 – The Migration Observatory). Z tego wynika, że całkowity wpływ imigracji na budżet UK był negatywny.

Komisja Izby Lordów ds. ekonomicznych w 2008 roku podkreślała, że rząd nie powinien oceniać wpływu imigracji na podstawie wzrostu całkowitego PKB napędzanego samym wzrostem ludności, lecz na podstawie PKB per capita. W efekcie ściągając miliony imigrantów, którzy nie będą pracować lub będą pracować nieefektywnie uzyskamy wzrost PKB spowodowany ich konsumpcją, ale jednocześnie nie przełoży się to na wzrost zamożności ogółu społeczeństwa, a może wręcz doprowadzić do jego zubożenia.

Wzrost PKB i produktywność
Brytyjskie Biuro Odpowiedzialności Budżetowej w analizie z marca 2024 roku (Net migration forecast and its impact on the economy) symulowało scenariusze migracyjne. Według prognoz dodatkowa imigracja rzędu +1 mln osób do 2028 roku zwiększyłaby poziom łącznego PKB o ok. +1,5–2,2%, ale PKB na osobę pozostałby praktycznie bez zmian (a przy braku dostosowania inwestycji na jednego pracownika mógłby nawet spaść o 0,4%!).

Przeciętny standard życia nie rósłby dzięki imigracji. Żeby tak się stało imigranci musieliby być znacząco bardziej produktywni lub aktywni zawodowo od przeciętnej. Biuro Odpowiedzialności Budżetowej wskazuje, że efekt imigracji na poziom życia zależy od struktury przybyszów. Młodzi, wysoko wykwalifikowani i od razu zatrudnieni imigranci mogą wnosić pozytywny wkład w produktywność, natomiast imigranci nisko opłacani mają ujemny wpływ fiskalny w ujęciu cyklu życia (płacą mniej podatków niż kosztują świadczeń).

DANIA

Rynek pracy
Duńskie statystyki wskazują na znacznie niższą aktywność zawodową imigrantów, zwłaszcza spoza Zachodu, w porównaniu z rodowitymi Duńczykami. Według raportu International migration – Denmark report to OECD, October 2019, imigranci w wieku 16–64 lata spoza UE byli aktywni zawodowo tylko w 52%, a rodowici Duńczycy w 80%. Luka wynosiła aż 28 pkt proc.!

Ogółem tzw. luka zatrudnienia między imigrantami a miejscowymi należy w Danii do najwyższych w Europie. Rząd Danii podejmował kroki zaradcze. W 2021 roku premier M. Frederiksen wprowadziła program obligujący niektórych migrantów do podjęcia 37-godzinnej pracy tygodniowo w zamian za świadczenia, argumentując, że „zbyt wiele (zwł. niektórych grup) imigrantów nie pracuje, mimo zapotrzebowania na rynku”. Niska aktywność zawodowa imigrantów oznacza, że imigracja nie rozwiązuje problemów niedoboru siły roboczej, a wręcz utrzymuje trwałą grupę osób zależnych od świadczeń. Wprawdzie ostatnie lata przyniosły pewną poprawę (np. od 2019 r. wzrosła stopa zatrudnienia imigrantów spoza Zachodu, a wypłaty zasiłków dla tej grupy spadły o 1/3) jednak luka wciąż jest duża.

Płace
Duński rynek pracy cechuje się silnymi układami zbiorowymi i płacą minimalną, co dotąd ograniczało zjawisko dumpingu płacowego przez imigrantów. Badania nie wskazują na istotny spadek płac Duńczyków z powodu imigracji. Częściowo może być to spowodowane tym, że w Danii stosunkowo niewielu imigrantów podejmuje legalną pracę niskopłatną. Większość przybyszów to albo wykwalifikowani specjaliści z Zachodu, albo uchodźcy poza rynkiem pracy. Jeśli już, imigranci zajmują wakaty, na które brakuje chętnych miejscowych (np. prace sezonowe). Dlatego wpływ na płace jest znikomy. OECD odnotowała, że napływ imigrantów nie obniżył wynagrodzeń rodowitych pracowników w Danii w statystycznie istotnym stopniu (w przeciwieństwie do innych krajów UE w niektórych przypadkach). W debacie publicznej pojawiały się jednak obawy, że imigranci mogą konkurować o proste stanowiska i wywierać presję na obniżkę płac minimalnych, stąd postulaty ograniczenia świadczeń dla nowo przybyłych, aby zmotywować ich do podejmowania pracy. Podsumowując, w Danii do tej pory imigracja nie obniżyła istotnie stawek płac, ale nie stała się też katalizatorem ich wzrostu.

Wydatki socjalne
Dużym wyzwaniem dla Danii jest wysoki koszt utrzymania imigrantów nieaktywnych zawodowo. Badanie instytutu VIVE (Hansen, Schultz-Nielsen & Tranæs, 2017), wykazało, że imigranci z krajów zachodnich mają pozytywny wpływ fiskalny, natomiast imigranci z krajów poza Zachodem generują znaczne obciążenie finansów publicznych. Niski wskaźnik zatrudnienia oraz relatywnie wcześniejsze przechodzenie na emeryturę w połączeniu z rozbudowanymi świadczeniami socjalnymi powodują, że ta grupa imigrantów konsumuje więcej środków publicznych, niż wnosi.

Duńskie Ministerstwo Finansów oszacowało nawet, że utrzymanie obecnej struktury imigracji spoza Zachodu będzie kosztować państwo ok. 33 mld DKK rocznie (ok. 4,4 mld EUR) aż do roku 2100.

Dochody podatkowe generowane przez imigrantów i ich dzieci pokryją jedynie część wydatków publicznych na ich świadczenia, pozostawiając stały deficyt. Dane te odzwierciedlają między innymi fakt, że imigranci częściej pobierają zasiłki: np. w 2018 r. cudzoziemcy stanowili ok. 8% ludności Danii, ale aż 15% ogółu beneficjentów zasiłków dla bezrobotnych i świadczeń socjalnych.

Wzrost PKB i produktywność
Badania wskazują że struktura imigracji obniża średnią wydajność pracy. Wielu imigrantów pochodzi z krajów rozwijających się, ma niższe kwalifikacje i trafia do prostych prac lub pozostaje bez pracy. OECD zauważa, że w Danii imigranci mają znacznie niższy dochód i produktywność niż rodzimi pracownicy – OECD (Reviews of Migrant Education (Deborah Nusche, Gregory Wurzburg and Breda Naughton). Niska partycypacja zawodowa imigrantów przekłada się też na niższe PKB na mieszkańca niż potencjalne według szacunków rządowych, gdyby wskaźniki zatrudnienia imigrantów dorównały Duńczykom, PKB Danii mógłby być o ok. 1–2% wyższy, a wydajność pracy by wzrosła. Zyski z imigracji dla wzrostu gospodarczego ujawniają się głównie wtedy, gdy imigranci są młodzi i dobrze wykształceni (np. specjaliści z UE). Ta grupa faktycznie wspiera produktywność i innowacje. Jednak w duńskich warunkach liczebność takich imigrantów jest stosunkowo mała, zaś imigranci humanitarni i łączeni rodzin nie zwiększają produktywności. Stąd w debacie w Danii podkreśla się, że imigracja nie jest panaceum na starzenie się społeczeństwa! Ich wpływ na PKB per capita pozostaje negatywny lub zerowy.

NIEMCY

Rynek pracy
W latach 1975–1997 napływ imigrantów nie zwiększył bezrobocia Niemców ani nie pogorszył ich szans na zatrudnienie. jednak 10-proc. wzrost udziału cudzoziemców w sile roboczej obniżał płace rodzimych pracowników. Co prawda tylko o <1%, ale też nie przyczynił się do ich wzrostu. Napływ imigrantów nie wpływał też istotnie na stopę bezrobocia (Wage and Employment Effects of Immigration to Germany: Evidence from a Skill Group Approach Holger Bonin DISCUSSION PAPER SERIES Forschungsinstitut zur Zukunft der Arbeit Institute for the Study of Labor December 2005).

Podobnie jak w Wielkiej Brytanii w grupach najsłabiej wykwalifikowanych oraz wśród starszych pracowników odnotowano nieco silniejszą konkurencję ze strony imigrantów. Tam efekt płacowy był nieco większy, choć nadal umiarkowany. Pamiętać trzeba jednak, że mowa o imigracji z innych niż obecnie kierunków, bo gównie z Europy.

W ostatniej dekadzie duży napływ imigrantów (szczególnie w latach 2015–2016) zwiększył bezrobocie i obciążenie systemu pomocy. Wielu nowo przybyłych pozostawało na zasiłkach w oczekiwaniu na azyl i kursy integracyjne. Do 2018 r. stopniowo integrowano ich na rynku, lecz z niezadowalającym skutkiem. Instytut IAB raportował, że w 2019 roku zatrudnienie znalazło około połowy uchodźców, którzy przybyli w 2015 roku, reszta pozostawała bez pracy lub na kursach.

Okazuje się, że imigracja ostatnich lat nie rozwiązała niedoborów siły roboczej w Niemczech. Wręcz wielu pracodawców wskazywało, że braki kwalifikacji i bariery językowe u uchodźców utrudniają ich zatrudnienie na wakatach. Przykładowo, ankieta Instytutu Ifo z 2015 roku wykazała, że ponad 40% firm przemysłowych oceniało syryjskich i irackich uchodźców jako nadających się jedynie do prac niewykwalifikowanych. W budownictwie i handlu odsetek ten też był wysoki i sięgał kilkudziesięciu procent. To oznacza, że imigranci częściej konkurują o proste miejsca pracy, wywierając presję na ich obsadzenie, co znów uderza najbardziej w miejscowych o niższych kwalifikacjach i niższych zarobkach.

Płace
Z badań wynika, że w Niemczech imigracja miała umiarkowany wpływ na poziom płac, a jeśli już, to, podobnie jak w Wielkiej Brytanii, skoncentrowany na dolnym segmencie rynku. Płace wykwalifikowanych Niemców nie zostały uszczuplone przez imigrantów, natomiast wśród prac niewymagających kwalifikacji wystąpiła pewna presja zniżkowa. Jeszcze przed 2015 rokiem zauważono, że napływ imigrantów z nowych krajów UE nie spowodował załamania płac, ale utrzymał je na niskim poziomie w branżach jak logistyka czy usługi sprzątające. Międzynarodowy Fundusz Walutowy (2019) analizując spowolnienie wzrostu płac w Niemczech wskazał, że imigracja przyczyniła się w pewnym stopniu do tego zjawiska, ale ważniejsze były czynniki instytucjonalne i umiarkowane oczekiwania inflacyjne (International Monetary Fund – Immigration and Wage Dynamics in Germany December 2019). Oznacza to, że imigracja nie „poprawiła” płac rodzimych pracowników, ale też ich dramatycznie nie obniżyła. Wyjątkiem mogły być lokalne rynki o bardzo dużym napływie taniej siły roboczej. Sumarycznie jednak efekt imigracji na rozkład płac w Niemczech był słabszy niż np. w USA czy Wielkiej Brytanii, co przypisuje się między innymi mechanizmom ochronnym i komplementarności wielu imigrantów, zwłaszcza tych napływających przed 2014 rokiem.

Wydatki socjalne
Tutaj ujawniają się najbardziej krytyczne dane podważające tezę o ekonomicznych korzyściach imigracji. Imigranci w Niemczech są nadreprezentowani w systemie świadczeń socjalnych. Według Federalnej Agencji Pracy, z 5,8 mln beneficjentów podstawowego zabezpieczenia (dawniej Hartz IV) w 2018 roku aż 35% stanowili obcokrajowcy podczas gdy w 2007 roku było to 18% (Ausländeranteil unter Hartz-IV-Empfängern gestiegen 27.12.2019). Ta zmiana wynika głównie z napływu uchodźców po 2015 roku. Przykładowo około 600 tys. syryjskich migrantów pobierało w 2018 roku zasiłki. W tymże 2018 roku wydatki na świadczenia dla cudzoziemców wyniosły 12,9 mld euro, podczas gdy dla obywateli niemieckich 22,7 mld euro (Ausländeranteil unter Hartz-IV-Empfängern gestiegen 27.12.2019). Oznacza to, że przeciętny imigrant korzystający z opieki otrzymywał porównywalne kwoty co obywatel, ale imigrantów-korzystających jest nieproporcjonalnie wielu względem ich udziału w populacji. Instytut Ifo pod kierunkiem prof. H.-W. Sinna oszacował w 2014 roku, że uśredniony bilans fiskalny jednego migranta w Niemczech jest ujemny i wynosi -1 800 euro rocznie, a było to jeszcze przed falą uchodźców z 2015 i 2016 roku (Ifo-Chef nennt Migration Verlustgeschäft für Deutschland 29.12.2014). Oznacza to, iż statystyczny imigrant uwzględniając też dzieci i seniorów otrzymuje więcej z budżetu państwa niż do niego wnosi. Co istotne, ujemny wkład dotyczy głównie imigrantów spoza UE. Podobnie jak w Wielkiej Brytanii migranci wewnątrzunijni z krajów bogatszych bywają płatnikami netto. Po kryzysie migracyjnym 2015 roku rząd RFN wydawał rocznie 20–22 mld euro na zakwaterowanie, wyżywienie, kursy językowe, edukację i zasiłki dla uchodźców (Ifo-Institut schätzt Kosten für Flüchtlinge auf 21 Milliarden Euro – Der Spiegel). Szacunki Rady Doradców Gospodarczych RFN wskazywały bezpośrednie dodatkowe wydatki związane z uchodźcami rzędu 0,3–0,4% PKB w latach 2016–2017 (Influx of refugees: Integration as a key challenge, 12.2016).

Wzrost PKB i produktywność
Imigracja zwiększa podaż pracy w Niemczech, co podbija ogólny PKB. Jednak PKB per capita rośnie nieznacznie lub wcale, jeśli imigranci mają przeciętnie niższą produktywność niż miejscowi. W przypadku Niemiec występuje duży rozdźwięk między wysoko wykwalifikowanymi specjalistami z UE czy Indii a słabo wykształconymi uchodźcami z Bliskiego Wschodu. Ta druga grupa zaniża średnią produktywność (mierzoną np. wartością dodaną na pracownika), zwłaszcza dopóki nie przejdzie pełnej integracji i edukacji. Analitycy IAB (Institut für Arbeitsmarkt- und Berufsforschung) oceniali, że do 2025 roku napływ uchodźców może obniżyć wydajność pracy w Niemczech, ponieważ wielu z nich podejmuje pracę poniżej swoich kwalifikacji lub w zawodach o niskiej produktywności. Dopiero ich drugie pokolenie – jeśli zostanie dobrze wykształcone w Niemczech – może podwyższyć produktywność. Ponadto, nie wszyscy imigranci pozostają w Niemczech na stałe – rotacja pracowników z UE sprawia, że nie budują oni długoterminowo kapitału ludzkiego w gospodarce niemieckiej na taką skalę, jak rodzimi pracownicy.

Podsumowując: imigracja w Niemczech zwiększa PKB głównie przez efekt ilościowy (więcej ludzi), natomiast nie powoduje istotnego wzrostu PKB na osobę, a w przypadku masowego napływu uchodźców może wręcz obniżyć statystyczną produktywność, jeśli integracja na rynku pracy przebiega powoli.

FRANCJA

Rynek pracy
We Francji badania potwierdzają niewielki wpływ imigracji na średnią stopę bezrobocia czy płace rodowitych Francuzów, ale jednocześnie wskazują na istotne problemy strukturalne związane z zatrudnialnością samych imigrantów. France Stratégie (2016), rządowy think-tank, dokonując przeglądu literatury stwierdził, że 1% wzrost udziału imigrantów w sile roboczej ma bardzo mały wpływ na stopy bezrobocia i płace miejscowych. Rynek pracy zaadaptował większość napływu.

Ze względu na sztywności płacowe we Francji (płaca minimalna, układy zbiorowe), ewentualny wpływ imigracji przejawiał się bardziej w poziomie zatrudnienia niż w płacach (L’immigration en France, quelles réactions des salaires et de l’emploi ?, wrzesień 2014). Badania wskazują, że firmy chętniej zatrudniają imigrantów na gorszych warunkach zamiast ciąć płace, co może oznaczać subtelne wypieranie niektórych miejscowych z rynku. Część mniej wykwalifikowanych Francuzów mogła zostać wypchnięta na bezrobocie lub bierność, gdy pracodawcy obsadzili stanowiska imigrantami gotowymi pracować za minimalną płacę i w mniej atrakcyjnych warunkach (L’immigration en France, quelles réactions des salaires et de l’emploi ?, wrzesień 2014).

Oficjalne dane odsłaniają też inny, ale spodziewany problem. Imigranci we Francji mają jedną z najniższych stóp zatrudnienia w OECD. Tylko 62% z nich pracuje (dane 2023), podczas gdy wśród osób urodzonych we Francji wskaźnik ten wynosi 69,5% (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwca 2025). Różnica nie jest tak drastyczna jak w Danii, ale wciąż wyraźna. Tak niska aktywność zawodowa imigrantów (oraz ich dzieci) oznacza, że imigracja obniża ogólny wskaźnik zatrudnienia kraju. Analitycy Observatore de L’immigration & De La Demographion twierdzą, że gdyby imigranci i ich potomkowie pracowali tak często jak rdzenni Francuzi, to stopa zatrudnienia całego kraju byłaby o ok. 2–3 pkt proc. wyższa, co przekłada się na utracone 3,4% PKB i ok. 1,5 pkt proc. potencjalnych wpływów podatkowych rocznie. PKB W 2024 roku wyniosłoby więc 3015 mld euro zamiast 2917 mld euro, czyli o 98 mld euro więcej (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwca 2025).

Niższy niż Francuzów udział imigrantów na rynku pracy hamuje wzrost gospodarczy Francji zamiast niwelować problem niedoboru pracy, imigracja go w pewnym sensie nasila poprzez zwiększenie populacji biernej zawodowo.

Płace
We francuskich warunkach wpływ imigracji na płace jest słaby i zróżnicowany w zależności od kwalifikacji. Według badań CEPII (L’immigration en France, quelles réactions des salaires et de l’emploi ?, wrzesień 2014), napływ wysoko wykwalifikowanych imigrantów po 1990 roku nieco obniżył płace najwyżej wykwalifikowanych Francuzów (o ok. 1%), natomiast miał mały dodatni wpływ na płace słabiej wykwalifikowanych (+0,4%), którzy stali się relatywnie rzadsi na rynku. Zupełnie inaczej niż w Wielkiej Brytanii, Danii czy Niemczech. To wynik specyficzny dla Francji, gdzie wielu imigrantów to specjaliści lub osoby średnio wykwalifikowane (między innymi z Europy Wschodniej i Afryki frankofońskiej z wyższym wykształceniem), którzy konkurują z francuską klasą średnią o stanowiska w dużych miastach. Z kolei imigranci nisko wykwalifikowani częściej podejmują prace, których Francuzi nie chcą (sprzątanie, prace sezonowe), więc nie wywierają dużej presji na płace rodowitych niewykwalifikowanych. Niemniej jednak istnieją badania jak np. Observatoire de l’Immigration, 2022, sugerujące, że w regionach o wysokim bezrobociu napływ imigrantów może utrudniać wzrost płac poprzez zwiększenie rezerwuaru siły roboczej gotowej pracować za minimum socjalne. Ogólnie jednak analizy nie stwierdzają, by imigracja obniżyła wynagrodzenia przeciętnego Francuza. Raczej doszło do stłumienia wzrostu płac w niektórych branżach usług niskopłatnych poprzez wypełnienie luk kadrowych imigrantami, co zmniejszyło presję na podwyżki.

Wydatki socjalne i finanse publiczne
Tu podobnie jak we wcześniej omawianych krajach dane wskazują na ujemny bilans fiskalny imigracji we Francji. OECD oblicza tzw. ratio budżetowe imigrantów – relację dochodów publicznych dzięki imigrantom do wydatków publicznych na ich rzecz. Dla Francji wskaźnik ten wynosi tylko 86%, co oznacza, że imigranci generują o 14% mniej wpływów niż pochłaniają wydatków (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwca 2025). Słaby wynik to skutek zarówno niższych dochodów i podatków płaconych przez imigrantów (bo wielu z nich nie pracuje lub zarabia mało), jak i wyższych transferów socjalnych kierowanych do tej grupy. Przykładowo, poza systemem emerytalnym i ubezpieczeniem bezrobocia (świadczenia zależne od składek), przeciętny imigrant we Francji pobiera rocznie 2380 euro rozmaitych zasiłków, podczas gdy przeciętny mieszkaniec bez imigranckiego pochodzenia tylko 1200 euro. Imigranci z Afryki otrzymują średnio aż 3130 euro świadczeń rocznie. Nawet ich dzieci (drugie pokolenie) pobierają ok. dwa razy więcej niż przeciętny Francuz (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwca 2025). W pomocy żywnościowej imigranci stanowią 51% beneficjentów. W mieszkalnictwie społecznym 35% dorosłych imigrantów zajmuje lokale komunalne, wobec tylko 11% osób bez pochodzenia imigranckiego (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwiec 2025). Te dane obrazują znaczne obciążenie systemu opieki społecznej przez imigrantów. Rządowe raporty (np. Cours des Comptes) wskazują także, że nieproporcjonalnie dużo korzystają oni ze służby zdrowia w ramach pomocy medycznej państwa i wsparcia mieszkaniowego.

Sumarycznie imigracja netto kosztowała budżet Francji równowartość ok. 0,5% PKB rocznie w pierwszych dekadach XXI w. Choć młodzi, pracujący imigranci z UE mają pozytywny wkład, przeważają nad tym koszty związane z bezrobotnymi imigrantami spoza Europy oraz wydatki na integrację i pomoc socjalną. W efekcie można stwierdzić, że imigracja pogarsza stan finansów publicznych Francji. Aby sfinansować deficyt generowany przez imigrantów, państwo musi zwiększać podatki lub zadłużenie, co obciąża ludność rodzimą, której maleje ich dochód rozporządzalny (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwca 2025).

Wzrost PKB i produktywność
Szacuje się, że imigracja przyczyniła się do utrzymania wzrostu PKB Francji o kilka dziesiątych % rocznie, głównie przez konsumpcję i inwestycje mieszkaniowe, czyli znów głównie ze względu na wzrost liczby ludności. Jednak z drugiej strony, imigracja obniża wskaźniki na mieszkańca: produkcja per capita i produktywność rośnie wolniej, bo imigranci częściej zasilają sektory o niskiej wartości dodanej. Według Observatoire de l’Immigration (2025), imigracja we Francji nasila trzy bolączki gospodarki: niski ogólny wskaźnik zatrudnienia, stagnację produktywności pracy oraz deficyty handlowe. Ponieważ wielu imigrantów nie pracuje, całkowity PKB per capita jest niższy, niż mógłby być. Ponadto, niższa średnia kwalifikacja imigrantów obniża średni poziom produktywności i przenosi strukturę zatrudnienia w stronę prostych usług, a nie przemysłu high-tech. Wreszcie, finansowanie dodatkowych wydatków socjalnych związanych z imigracją poprzez podatki zmniejsza dochód rozporządzalny rodzin i może tłumić inwestycje przedsiębiorstw, gdy rosną obciążenia.

Imigracja we Francji nie rozwiązuje też problemu starzenia się społeczeństwa ani niedoboru kadr w przemyśle. Imigranci rzadziej pracują w sektorach eksportowych, za to wymagają subsydiowania, co pośrednio ogranicza konkurencyjność gospodarki (L’impact de l’immigration sur l’économie française : sortir du « cercle vicieux » et prioriser l’emploi, 23 czerwca 2025). Wprawdzie są korzyści mikroekonomiczne (firmy zyskują tańszą siłę roboczą w budownictwie, usługach komunalnych, rolnictwie), ale makroekonomicznie efekt jest taki, że imigracja nie zwiększyła wydajności ani dochodu per capita.

Podsumowanie

W czterech przeanalizowanych krajach znaleźć można liczne dowody, że imigracja nie zawsze poprawia kluczowe wskaźniki ekonomiczne, a bywa, że je pogarsza.

Wielka Brytania odnotowała presję na płace najsłabiej zarabiających i sygnały wypierania miejscowych z rynku przy słabszej koniunkturze, zaś jej korzyści fiskalne z imigracji są nierównomierne – pozytywne dla imigrantów z UE, negatywne dla tych spoza UE.

W Danii imigranci spoza Zachodu wykazują niski wskaźnik zatrudnienia i wysoki pobór świadczeń, co przekłada się na trwałe koszty dla budżetu i brak wzrostu wydajności.

Niemcy, mimo że gospodarczo wchłonęły wielu imigrantów bez większych wstrząsów płacowych, ponoszą miliardowe wydatki na integrację i socjal, a znaczna część imigrantów pozostaje poza rynkiem pracy, skutkując ujemnym wkładem fiskalnym.

We Francji imigracja pogłębia problem niskiego zatrudnienia i obciąża finanse publiczne, co objawia się w deficytowym bilansie budżetowym imigrantów (tylko 86% pokrycia kosztów wpływami) oraz braku pozytywnego wpływu na PKB per capita, co jest zresztą widoczne także w pozostałych analizowanych krajach.

Ta analiza podważa popularną tezę, jakoby imigracja automatycznie poprawiała sytuację gospodarczą kraju przyjmującego. Okazuje się, że wiele zależy od struktury imigrantów (kierunek pochodzenia, wiek, kwalifikacje, powód migracji) oraz specyfiki lokalnego rynku pracy. Korzyści ujawniają się głównie w przypadku imigracji wysoko wykwalifikowanej i dobrze zintegrowanej z krajów UE, natomiast masowa imigracja nisko wykwalifikowana spoza Europy, może wiązać się z kosztami ekonomicznymi w postaci niższych płac na dole rynku, wyższych wydatków socjalnych i spadku produktywności. Wnioski te pokazują bardziej złożony obraz wpływu imigracji, niż sugeruje prosty optymistyczny scenariusz.

P.S. W analizie nie zawarto oczywiście wszystkich czynników wpływających na wysokość kosztów ekonomicznych masowej imigracji. Należałoby doliczyć zwiększone wydatki na zapewnienie bezpieczeństwa w związku ze wzrostem przestępczości. Utratę zysków z powodu właśnie zaniku bezpieczeństwa (np. turystyka, mały biznes itp.). W samej Francji od 2010 roku zatrudnienie w branży ochroniarskiej wzrosło o 50 tys. miejsc pracy ze względu na rosnącą przestępczość imigrancką. To ludzie, którzy nie będą wytwarzać wartości dodanej dla gospodarki, a jedynie zajmą się ochroną tego, co zagrożone z powodu masowej imigracji.

Nie uwzględniono też skutków wzrostu kosztów nieruchomości. Wraz z napływem ludności rosną ceny mieszkań, a co za tym idzie koszy najmu dla miejscowych.

Z tego wynika, że ostateczny ekonomiczny bilans imigracji może wyglądać jeszcze gorzej.

Zwiń wpis

RozwińZwiń komentarze (3)

Powered by  GDPR Cookie Compliance
Privacy Overview

This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.